پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اهل سنت می‌گویند آیه ولایت: «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُون‏ [مائده/55] سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پيامبر او و آن‌ها كه ايمان آورده‌‏اند؛ همان‌ها كه نماز را برپا مى‌‏دارند، و در حال ركوع، زكات مى‌‏دهند». ارتباطی به موضوع امامت حضرت علی (علیه السلام) ندارد؛ زیرا اگر مراد امام علی (علیه السلام) بود باید کلمه «والذین آمنوا» به صورت فرد می‌آمد، در حالی که دراینجا به صورت جمع آمده است و قابل تطبيق بر يك فرد نيست. بنابراین معنای آيه به این صورت است: « سرپرست و یاور شما خداوند، پیامبر و جمعی از مومنین هستند که ایمان آوردند، نماز به پا می‌دارند و زکات می‌دهند و در حال نماز و زکات خاضع هستند.»
در پاسخ می‌گوییم: خداوند در آیات متعددی کلمه جمع بکار برده است، ولی اراده فرد کرده است. از جمله در آيه مباهله مى‏‌بينيم كه كلمه" نسائنا" به صورت جمع آمده در صورتى كه منظور از آن طبق شأن نزول‌هاى متعددى كه وارد شده فاطمه زهرا (علیها السلام) است، و همچنين" انفسنا" جمع است در صورتى كه از مردان غير از پيغمبر كسى جز على (علیه السلام) در آن جريان نبود.[1]
همچنين در اين آيه:" يَسْئَلُونَكَ ما ذا يُنْفِقُونَ" و حال آنكه فاعل" يسئلون" با اينكه صيغه جمع است يك نفر است و نيز در اين آيه:" الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ بِاللَّيْلِ وَ النَّهارِ سِرًّا وَ عَلانِيَةً" و حال آنكه روايت صحيح وارد شده است كه اين آيه در باره يك نفر است و او على بن ابى طالب (علیه السلام) و يا بنا به روايت خود آقايان اهل سنت ابابكر است!! و همچنين آيات زياد ديگرى كه در همه، نسبت‏هايى به صيغه جمع به شخص معين و واحدى داده شده است. عجيب‏تر از آن اين آيه است: «يَقُولُونَ نَخْشى‏ أَنْ تُصِيبَنا دائِرَةٌ [مائده/52] مى‌‏گويند مى‌‏ترسيم‏ از اينكه دچار گرفتارى شويم» براى اينكه گوينده اين حرف به اعتراف خود علماى عامه يك نفر و آن هم رئيس منافقين عبد اللَّه بن ابى بوده است. اکنون تعجب در اين است كه اين آيه در بين آياتى قرار دارد كه ما الان در باره آنها بحث مى‌‏كنيم، راستى چطور با اين فاصله كم حرف خود را از ياد مى‏‌برند و كم‏‌ حافظگى به خرج مى‏‌دهند؟[2]
از سویی در آیه 55 سوره مائده می‌گویند که «والذین آمنوا» جمع است و نمی‌شود اراده مفرد کرد. اما همین مفسرین در آیه 52 سوره مائده می‌گویند که اگر چه خداوند در این آیه صیغه جمع آورده است، ولی منظور عبدالله ابن ابی است. این یک بام و دو هوا تا کی!!

پی‌نوشت:

[1] . مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دار الكتب الإسلامية ، تهران 1374، ج4، ص427.
[2] . طباطبائی، محمد حسین، تفسير الميزان، ترجمه محمد باقر موسوی، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ى مدرسين حوزه علميه قم‏، 1374، ج‏6، ص: 11