انسان همواره در پی کسب رسیدن به موفقیت است و برای رسیدن به آن راه‌هایی در پیش رو دارد که از جمله آن مسیر تجربه است. ولی نا گفته پیداست این مسیر با مشکلات عدیده‌ای همراه است که گاه ممکن است در طی مسیر انسان نتواند به هدف و مقصود خود نائل شود. چرا که اساس کار تجربه، آزمون و خطا است و حد اقل مشکل در این مسیر، طول زمان است و نکته دیگر اینکه ممکن است در بعضی موارد آزمون و خطا نیز ممکن نباشد مانند کسب اطلاعات پیرامون جهان پس از مرگ و رسیدن به سعادت اخروی. پس انسان در موارد اینچنینی نیازمند راهنما و پیروی کردن از رهبری است که بتواند او را به بهترین وجه ممکن به سرمنزل مقصود برساند؛ از این رو باید به دنبال تعیین معیار برای برگزیدن رهبر و پیشوا باشیم، رهبری جامع که در رساندن ما به هدف بتون به او اعتماد کرد زیرا در راه رسیدن به منعمات بهشتی و رها شدن از آتش قهر خداوند، محلی برای آزمون و خطا و کسب تجربه وجود ندارد.
برای رسیدن به قرب خداوند بهترین راه، پیروی از انبیاء الهی یعنی همان انسان‌هایی است که به وسیله معجزه  ارتباط خود را به منبع وحی اثبات نمودند. و پس از آن کسانی که خداوند پیروی کردن از آنها را بر ما لازم دانسته است. خداوند در قرآن مجید می‌فرماید: «أَفَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لَا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدَى فَمَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ [یونس/35] آیا کسی که هدایت به سوی حق می‌کند برای پیروی شایسته‌تر است، یا آن که خود هدایت نمی‌شود مگر هدایتش کنند؟ شما را چه می‌شود، چگونه داوری می‌کنید؟» از این رو باید به فرقه‌هایی مانند وهابیت و غیره گفت قرآن پیروی از چه کسانی را جایز و بلکه لازم دانسته است؟ و از طرف دیگر آیا پیروی از سایرینی که در این جایگاه نیستند تا چه اندازه امید به مثمریتشان می‌رسد؟