پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در سال 1967 میلادی (مصادف با 1346 شمسی) جنگی میان کشورهای عربی و رژیم صهیونیستی رخ داد که 6 روز به طول انجامید و در نهایت، با پیروزی رژیم اسرائیل به پایان رسید.[1] کشورهای عربی، پس از این شکست مفتضحانه، همواره به دنبال راه چاره‌ای بودند که آب رفته را به جوی بازگردانند و حیثیت بر باد رفته‌ی خود را احیاء کنند. آنان چند سال پس از شکست، همواره مترصد فرصتی بودند که در جنگی دیگر، اسرائیل را زمین‌گیر کنند؛ پس به تجهیز نیروهای خود پرداختند؛ تا جایی که فعالیت‌های آنان، آمریکا و اسرائیل را با چالشی جدید مواجه ساخت. در همان زمان شاه ایران، اعلام کرد که با این وضعیت، اسرائیل در جنگ آینده از اعراب شکست خواهد خورد؛ به همین خاطر، حکومت پهلوی، نیروهای سیاسی و نظامی خود را به سوریه فرستاد،[2] تا با ادعای پاسداری از صلح (!) از منافع غرب پاسداری کند.
اکنون جای سؤال اینجاست که چرا باستانگرایان و سلطنت‌طلبان، به دخالت شاه در امور سوریه اشکال نمی‌گیرند؟ اما اکنون که مدافعان حرم، برای دفاع از اسلام، ایران و انسانیت (و به درخواست دولت قانونی سوریه) به آن کشور رفته اند، باستانگرایان، مرتبا نق می‌زنند و نسبت به شهدای مدافع حرم جسارت می‌کنند؟ به راستی پشت پرده چه خبر است؟ چرا برخی لجبازی‌های سیاسی را فدای حقیقت می‌کنند؟
      
پی‌نوشت:

[1]. بنگرید به:
Oren، Michael. Six Days of War. Oxford University Press، 2002.
BBC : May 14, 2006 :  "Israel and the Palestinians in depth, 1967: Six Day War"
Mideast 101: The Six Day War, CNN.com, 15 April 2002.
The Mideast: A Century of Conflict; Part 4: The 1967 Six Day War, NPR.org, 3 October 2002.
[2]. روزنامه آیندگان، 8 مرداد 1354