سب به معنای دشنام و ناسزا از اموری است که متأسفانه از دیرباز در بین مردم بوده و عده‌ای که از فرهنگ غنی برخوردار نبوده و یا توان علمی در پاسخ‌گویی به مسائل را ندارند و یا این‌که در نهایت نمی‌توانند به اعصاب خود مسلط باشند، دچار هیجانات روحی و شتاب‌زدگی می‌شوند که در هر صورت کاری ناپسند است. اسلام نیز با سب و دشنام مخالف بوده و مردم را از انجام آن برحذر می‌دارد. از این رو در جامعه ایران اسلامی مقام معظم رهبری نیز به‌عنوان رهبر شیعیان، سب و دشنام را به همه افراد حرام دانسته است. البته موضوع «لعن» با «سب و دشنام» دو مقوله جدا از هم می‌باشند.
لعن را خداوند در مورد بعضی از انسان‌ها که نافرمانی امرش را کرده باشند به‌کار برده است. در این‌جا به ذکر نمونه‌هایی از این آیات اشاره می‌کنیم: خداوند به ابلیس می‌فرماید: «وَ إنَّ عَلَيْکَ لَعْنَتي إِلي يَوْمِ الدِّينِ.[ص/78] و همانا لعنت من برتوست تا روز جزا»، «إنَّ اللهَ لَعَنَ الْکافِرينَ وَأَعَدَّ لَهُمْ سَعيراً.[احزاب/64] همانا خداوند لعنت کرده کافران را و برای آنان جهنم را آماده نموده است.»
با توجه به این آیات و آیات دیگر که خداوند گروهی از افراد ناشایست را مورد لعن قرار داده، پس می‌توان نتیجه گرفت کسانی‌که مخالفت امر خداوند و رسول را کرده باشند مورد لعن قرار می‌گیرند، ولی در مورد دشنام و بدگویی کردن مجوزی نداریم و اگر کسی توهین نماید، مقبول نیست. از این رو بزرگان مذهب شیعه به شیعیان خود توصیه می‌کنند  همیشه کلام خود را در نهایت ادب بیان دارند. چرا که امام صادق (عليه‌السَّلام) می‌‌فرمايد: کسی‌که به مؤمن ناسزا بگوید هم‌چون کسی است که در پرتگاه هلاکت باشد.[کافی، ج2، ص359]

پی‌نوشت:

الکافی، کلینی، دار الكتب الاسلامية، ج2، ص359. «سباب المؤمن کالمُشرِفِ علي الهلکة»