ابن کثیر دمشقی صاحب کتاب –البدایه و النهایه- یکی از علمای بزرگ اهل سنت و متوفای(774هجری) است. او در کتابش چنان افترا و کوشش بلیغ در تهمت زدن و دشنام دادن و زخم زبان­ های بی­ دلیل و حملات کینه توزانه نسبت به تشیع وارد می­ کند که این کتاب را از حالت تاریخی خارج کرده و به صورت احساسی و تعصّبات فرقه­ ای تبدیل کرده است که این باعث تیره شدن اتحاد بین فرق و مذاهب اسلامی به ویژه شیعه گردیده است. او شدت دشمنی خود با اهل­ بیت پیامبر را چنان پایه ریزی می­کند که با طعن و تکذیب، بسیاری از  فضائل حضرات معصومین(علیهم السلام) به ویژه نسبت به حضرت علی(علیه السلام) را انکار می­ کند که در حقیقت علاقه و میل نفرت انگیز اموی خویش  را آشکار می­‌کند و با صراحت تمام بسیاری از روایات را که در کتب اسلاف گذشته به تواتر و تائید رسیده را طرد و ردّ می­ کند. از جمله افتراءات و تهمت­ های او به شیعه این است که: برخی از شیعیان، بلکه مشهور میان بیشتر آنها این است که علی ساقی حوض کوثر است، و این گمان و پندار هیچ پایه و اساسی ندارد، و از طریق معتبر و مورد قبول وارد نشده است، بلکه روایت صحیح و ثابت آن است که پیامبر خدا ساقی بوده ومردم را سیراب می­کند.[1] در حالی که این روایت با سند معتبر و صحیح وارد شده و بزرگان اهل سنت آن را نقل کرده و در برابر این روایت مدعی نیستند.[2]
و یا در جای دیگری از این کتاب می­ گوید: شیعیان بر این باورند که: کوهان شتر خراسانی در روز اسارت زنان شریف خاندان پیامبر در واقعه کربلا روییده است تا عورت­‌های آنان را بپوشاند و آنگاه به نقد این سخن پرداخته و آن را تکذیب می‌کند.[3] در پاسخ به او باید گفت که این سخن ابن کثیر دمشقی از آن سخنان یاوه­ گو و اتهاماتی است که به شیعه اسناد می‌دهد و این در حالی است که بدون شک و تردید هیچ­ گاه چنین سخنانی را حتی سفهای شیعه هم نمی­‎گویند، و قصد ابن کثیر این است که با این خرافات و هزیان­گویی سعی در لکه­ دار کردن مذهب شیعه خصوصاً تاختن به اهل بیت وحی می­ کند تا خباثت اموی­ گری خود را نشان دهد و از طرف دیگر این که در باور شیعه راه ندارد که اسرای کربلا در طول اسارت عریان بودند و گرفتار خواری و ذلت شدند تا کوهان شتر خراسانی مانع از پوشاندن عورت­های اهل بیت پیامبر شود. نه هرگز چنین نبوده است و شیعه به آن اعتقاد ندارد، زیرا محبت و لطف پروردگار نسبت به آنها مانع پدید آمدن چنین وضعیت نابهنجاری برای آنان بوده است، بلکه برای اسراء مصائب و بلاها و گرفتاری­ ها و ناگواری­ ها کوچک و بزرگ در جریان عاشورا در کربلا روی داده است که خواری و ذلت راه نداشت بلکه نشان افتخار و مایه سر بلندی برای اسراء کربلا، همگام با مردانشان در این نهضت مقدس رقم خورد، نهضتی که از افتضاحات و نقشه­ های خائنانه و تصمیمات امویان علیه دین و مسلمین پرده برداشت و نیّت پلیدشان را برای همیشه تاریخ به باد فنا داد تا جامعه اسلامی به دوران جاهلیت قبل از اسلام برنگردد چرا که به قول برخی از علمای دین مانند مرحوم کاشف الغطاء به نقل از کتاب مقتل مقرم بیان گردیده که: «انّ دین الاسلام محمدی الحدوث، حسینی البقاء[4] همانا دین اسلام پدید آمدنش محمدی بود، و ماندگاری‎‎اش حسینی است». لکن ابن کثیر دمشقی و همقطاران خبیث او که روح خبیث امویان را یدک می­ کشند، از شیعه برنمی‌­تابند لذا با انواع دروغ­ های و افتراهای موهن و تهمت­‌های ناروا بر شیعیان می­ تازند و این در حالی است که خداوند در قرآن می­ فرماید: «و من یشاقق الرسول من بعد ما تبین له الهدی و یتبع غیر سبیل...[نساء/115] کسی که بعد از آشکار شدن حق، با پیامبر مخالفت کند و از راهی جز راه مومنان پیروی نماید، ما او را به همان راه که می ­رود می­ بریم و به دوزخ داخل می­ کنیم و چه جایگاه بدی دارد».

پی­نوشت:

[1]. البدایه و النهایه، ابن کثیر دمشقی، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج7 ص329. حوادث سال 40هجری.
[2]. معجم الصغیر، طبرانی، مکتبه ابن تیمیه، قاهره، مصر، ج2 ص89.
معجم الزوائد، هیثمی، مکتبه القدسی، قاهره، مصر، ج9 ص135.
کنزلالعمال، متقی هندی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج13 ص154 حدیث36479.
[3]. البدایه و النهایه، ابن کثیر، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج8 ص213 حوادث سال 62هجری.
[4]. مقتل الحسین، مقرم، موسسه الخرسان للمطبوعات، بیروت، لبنان، ص22.