ابن تیمیه حرانی متوفای(728هجری) یکی از بزرگان اهل‌سنت است که تفکرات باطل او باعث گردید که فرقه ضاله وهابیت با تبعیت از افکار او خون­‌های زیادی از مسلمین را بعد از قرنها متمادی از مرگش بریزند، این جاهل و نادان با بدعت­‌های بی ­شمار و افترا و تهمت­‌های ناروا، چنان جایگاهی را در میان مذاهب اسلامی خصوصاً وهابیان  کسب کرد که تالیفات و کتاب­‌های باطل او به عنوان الگو و سرمشق برای همگان به عنوان معیار کلی دین برگزیده شده و تفکرات خشک و خشن این شخص هنوز هم بعد از قرن‌ها در میان مسلمانان ادامه دارد، او علاوه بر ردّ ادیان الهی که باید تابع دین خاتم می­‌شدند، به مذاهب اسلامی خصوصاً مذهب امامیه می­‌تازد و این مذهب اصیل را که پیرو امامان و جانشینان به حق پیامبر اکرم هستند را طرد و جدای از دین اسلام می­‌داند و افراد این مذهب را علاوه بر مرتدّ بودن، منتسب به کفر تلقّی می­‌کند. لذا در کتابی با نام منهاج السنه که در حقیقت باید منهاج البدعه نامید، سخنانی به دور از واقعیت بر علیه مذهب تشیع و شیعیان مطرح می­‌کند که به برخی از این گفتارهای پوچ و باطل و نسنجیده که حاکی از جهل و نادانی اوست اشاره می­‌کنیم. او در این کتابش می­‌گوید:
1- شیعه اگر ایمان و عدالت و بهشتی بودن و امامت ابوبکر و عمر و عثمان را ثابت نداند، نمی­‌تواند ایمان و عدالت و بهشتی بودن علی رضی الله عنه را اثبات کند چه رسد به اثبات امامتش... چرا که دلیل و برهان او را یاری نمی­‌کند... شیعیان تا زمانی که بر مذهب خودشان باشند از اثبات ایمان و عدالت علی رضی الله عنه عاجز هستند.[1]
2- دشمنان ابوبکر و پیروانش مانند مسیلمه کذاب و پیروانش از معروف­ترین مرتدان بودند، با این حال شیعیان آن گونه که بسیاری از بزرگانشان مثل علامه حلّی و دیگران می­‌گویند، این مرتدان را دوست می­‌دارند و معتقدند که آنان بر حق هستند و ابوبکر به ناحق با آنان جنگید.[2]
3- بزرگانشان دروغ­‌هایی را نقل می­‌کنند که بر جهل نقل کننده­‌ی آنها دلالت دارد، مثلاً علامه حلّی سوره هل اتی، آیه مودت و... را در حق اهل بیت پیامبر می­‌داند که نازل شده و این سخن وی دروغ محض است... چرا که در مکه نازل شده و مکّی است...[3]
4- ابن تیمیه می­‌گوید: جنگ علی رضی الله عنه در جمل و صفین به فرمان پیامبر نبوده بلکه بر پایه­ ی رای و نظر خودش بوده، لذا طبق رای و اجتهادش جنگید و مخالفین هم به رای و اجتهادشان عمل کرده­ اند، پس هر دو گروه مساوی هستند و بر حق می‌باشند و اجر و ثواب می­‌برند.[4]
5- او احادیث مشهور و معتبر و متواتر از پیامبر درباره­‌ی حضرت علی(علیه السلام) را که بزرگان اهل‌سنت در کتب خود به صحت آنان اذعان دارد را منکر می­‌شود و همه را کذب محض و جعلی می­‌داند، از جمله­‌ی آن احادیث مثل مواخات، حدیثی درباره‌ی عفت و پاکدامنی فاطمه، طیر مشوی، و احادیث فراوان دیگر ذیل برخی از آیات مثل: ولایت، تطهیر، مودت، هل اتی، و... حدیث برتری فاطمه نسبت به سایر زنان، علی مع الحق...، غضب و خشم فاطمه...، فاروق این امت، معیار شناخت منافق از غیر منافق، حدیث دار، سدّ الابواب، منزلت و...[5]
6- او  انواع تهمت­‌ها و حرمت شکنی­ ها را از قبیل: ضایع کردن نماز، ارتکاب محرمات و حلال شمردن آنها و دوری نکردن از شراب و فحشا حتی در ماه رمضان و ترجیح شرک بر عبادت خدا و گناهان صغیره و کبیره را به شیخ طوسی و پیروانش و به همه شیعیان نسبت می‌دهد و معتقد است که شیعیان همیشه این چنین بوده و هستند...[6] در حالی که او غافل از برخی آیات مثل این آیه شریفه از قرآن است که خداوند می­ فرماید: «مَا يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ[18/ق] انسان هیچ سخنی را بر زبان نمی­‌آورد مگر این که همان لحظه فرشته­‌ای مراقب و آماده برای انجام ماموریت و ضبط آن است». و در نهایت گفتار ابن حجر هیثمی در کتاب الفتاوی الحدیثیه برای این شخص جاهل کفایت می­‌کند که می­‌گوید: ابن تیمیه بنده­‌ای است که خداوند او را خوار و گمراه و کور و کر و ذلیل ساخته است... برای سخنان باطل و بی­‌ارزش او نباید به اندازه­‌ی سر سوزنی ارزش قائل شد، بلکه آن را باید در مکانی صعب و ناهموار انداخت... او بدعت­‌گذار و گمراه و گمراه کننده و فردی افراطی است...[7]

پی­‌نوشت:
[1]. منهاج السنه، ابن تیمیه، دار الکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج1 ص162.
[2]. همان، ج2 ص102.
[3]. همان، ج2 ص117.
[4]. همان،ج2 ص231.
[5]. همان، (در جای جای این کتاب).
[6]. همان، ج2 ص99.
[7]. الفتاوی الحدیثیه، ابن حجر هیثمی، مطبعه العلمیه، قاهره، مصر، ص86.