معمولاً شجاعت و درایت افراد در جنگ‌ها نمایان می‌شود و همگان یا از طریق شعر و یا بازگو کردن حالات آن شخص، او را شاخص قرار می‌دهند و به مدح و ستایش او می‌پردازند. در جنگ‌های پیامبر و خلفاء به افرادی برخورد می‌کنیم که از ترس جان خود و نجات از دست طرف مقابل، دست به کارهایی زدند که هم مضحک است و هم مایه آبروریزی و تأسف، لذا اگر در تاریخ اسلام نگاهی گذرا داشته باشیم، درمی‌یابیم که عمروعاص نخستین کسی نیست که از ترس امیرالمؤمنین، علی (علیه السلام)، با آشکار کردن عورت خود، از دست حضرت جان سالم به‌در برد. نضر بن مزاحم طی اشعاری این‌گونه بیان می‌کند که: «جز عمروعاص که بیضتین او جانش را حفظ کرد، نجات پیدا کرد در حالی‌که قلبش از این ماجرا در ترس و اضطراب بود.»[وقعه صفین،ص418] بلکه قبل از او طلحه بن ابی‌طلحه هم در جنگ احد آن زمانی که حضرت علی (علیه السلام) به سویش حمله کرد و یقین کرد که به دست حضرت کشته می‌شود، عورتش را در معرض دید قرار داد.[البدایه و النهایه، ج4ص20] و هم‌چنین بسر بن ارطاة هم در جنگ صفین همین کار را کرد و از مرگ رهایی جست.[سیره حلبیه، ج2ص304] لذا با این وجود چگونه برخی از بزرگان اهل سنت مثل ابن حجر عسقلانی در کتاب خود افرادی مانند اینان را به‌خاطر شجاعت و معرفتشان مدح و ستایش می‌کنند و آنان را از نزدیکان پیامبر اکرم می‌دانند.[الاصابه، ج2ص3]

پی‌نوشت:

وقعه صفین، نصربن مزاحم، دارالجیل، بیروت، لبنان، ص418.«سوی عمرو وقته خصیتاه.............. نجا و لقلبه منه و جیب»
البدایه و النهایه، ابن کثیر، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج4 ص20.
سیره حلبیه، حلبی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان،ج2ص304.
الاصابه، ابن حجر عسقلانی، دارالاحیاء التراث العربی، بیروت، لبنان، ج3 ص2.