پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در کتاب متشابهات وقتی از احمدالحسن سوال می‌شود؛ «معنی فرموده امام حسین (علیه‌السلام) در دعای عرفه که می‌فرماید «الهی مرا از گمراهی ذلت نفس خویش خارج کن و مرا از شک و شرک خویش طهارت بخش» چیست؟ او با جسارت تمام این‌گونه پاسخ می‌دهد؛ شرکِ نفسی که جزو مخفی‌ترین انواع شرک است که در واقع همان خودبینی منیت (انا) است که باید مقداری از آن در وجود انسان باشد. و در ادامه می‌گوید: و منظور امام حسین این نوع و این معنا از شرک بود، که همراه هر بشری هست.» [متشابهات، ج 2، ص11] این کلام وی عدم معرفت را می‌رساند. این یعنی این‌که کسی که مدعی است فرزند و امامِ بعد از امام زمان است هنوز معرفت به مقام شامخ امامت ندارد! مگر نه این‌که آیه قرآن می‌فرماید: «إنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا [احزاب/33] اى اهل بيت، خدا مى‌خواهد پليدى را از شما دور كند و شما را پاك دارد»؟ امام (علیه‌السلام) در دعای عرفه تابلویی از خداوند ترسیم کرده و صفات خداوندی را در آن نوشته است. و نیز تابلویی از انسان رسم نموده و صفات و احوال وی را نیز در آن آورده است. انسان هر چقدر در انسانیت خود به کمال برسد، باز هم در محضر خدا، عبد و بنده‌ای بیش نیست.

پی‌نوشت:
متشابهات، احمد بن اسماعیل، اصدارات انصار، بی‌تا، بی‌جا.