پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ احمدالحسن بصری مدعی دروغین یمانی، بعد از این‌که با هجوم افکار مخالف مواجه شد، مدعی شد: «هرکس که در معرض جنگ با اولیای خدا قرار گیرد، خداوند عقل او را از بین می‌برد تا جایی که نمی‌داند که چه می‌گوید.»[عقاید اسلام، ص 287] وی خود را جزء اولیای الهی معرفی می‌کند و در همین راستا افرادی را که به جنگ و مخالفت با او هستند را محکوم به تشویش ذهنی و زوال عقل می‌داند. ادعاهای پلکانی احمدالحسن، گواه کاذب بودن او است، وی ابتدا نام خود را از احمد اسماعیل به احمدالحسن تغییر داد، بعد از آن ادعای مشاهده‌ی حضرت صاحب را کرد و پس از آن ادعای دریافت دستورات حضرت را کرد و بعد از آن ادعای فرزندی امام  و وصایت ایشان و در نهایت ادعای یمانیت را علنی کرد. [درس‌نامه‌ی نقد جریان احمدالحسن، ص 237] صدور فتاوای دینی برخلاف حکم صریح قرآن و روایات اهل‌بیت (سلام‌الله‌علیهم) تنها بخشی از اکاذیب اوست. سؤال اینجاست، با این شواهد آیا عقل سلیمی ادعای ولی‌اللهی او را باور می‌کند؟

پی‌نوشت:
احمدالحسن بصری، عقاید اسلام، بی‌نا، بی‌تا.
علی‌ محمدی هوشیار، درسنامه‌ی نقد جریان احمدالحسن، نشر تولی، 1395.