پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغان بهائی با تفسیر «ندای قریب» در آیات 42-41 سوره‌ی «ق» به محل دفن پیشوایانشان؛ مدعی‌اند این آیات اشاره به ظهور بهائیت دارد.[کانال‌های تلگرامی تبلیغی بهائیت] همچنان که می‌خوانیم: «وَ اسْتَمِعْ يَوْمَ يُنادِ الْمُنادِ مِنْ مَکانٍ قَريبٍ؛ يَوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَةَ بِالْحَقِّ ذلِکَ يَوْمُ الْخُرُوجِ؛ و گوش فرا دِه و منتظر روزی باش که منادی از مکانی نزدیک ندا می‌دهد؛ روزی که همگان صیحه رستاخیز را بحق می‌شنوند آن روز، روز خروج (از قبرها) است».[ق/42-41]
در پاسخ به این استدلالِ مبلّغین بهائی می‌گوییم:
اولاً: شما چه سندی بر تأویل این آیات به معنای دلخواهتان دارید؟! مگر نه آن‌که حتی پیشوای شما از تأویل نصوص الهی منع کرده بود؟![ر.ک: اقدس، ص 102]
ثانیاً: بر خلاف ادعای بهائیان مفسرانِ بسیاری، مقصود از «مکان قریب» در این آیه را کنایه از شنیده شدن صدای منادی در همه‌جا تفسیر کرده‌اند.[ر.ک: مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 9، ص 226] به گونه‌ای که هرکس ندا را می‌شنود، می‌پندارد منبع ندا در نزدیکی اوست.
ثالثاً: تقریباً تمامی مفسران، ندای قریب را نه دعوت پیشوایان بهائی، بلکه به ندایی که سبب زنده شدن مردگان می‌شود، تفسیر کرده‌اند.[همان]

پی‌نوشت:
حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 102.
فضل‌الله بن حسن طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران: ناصرخسرو، 1372، چاپ 3، ج 9، ص 226.