پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ برخی از طریقه‌های صوفیه برای آنکه دامان خود را از انحرافات مختلف پاک جلوه دهند، به انحراف طریقه‌های دیگر صوفیه اعتراف کرده و انحراف در سلوک و عمل را مخصوص طریقه‌هایی غیر از خود می‌دانند. این دسته معتقدند: «دست پرورده‌های این صوفی‌نمایان گروهی نادان، ظاهربین، ریاکار، بی‌اعتنا به شرع و... بوده‌اند. سرّاج در کتاب اللمع آنان را "مترسمین به تصوف" خوانده است.[اللمع فی التصوف، ص 409] و هجویری ایشان را "متصوف و مستصوف" قلمداد می‌کند.»[کشف المحجوب، ص 49] همچنین این دسته نشات گرفتن فرقه‌هایی چون ملامتیه و قلندریه را نمونه‌ای بارز از تمایل صوفیان برای تشکیل گروه‌هایی با هنجارهایی مغایر با رسوم جامعه می‌پندارند. درصورتی که بیشتر فرقه‌های صوفیه از دیدگاه علمای دین دارای انحرافات مختلف هستند.

پی‌نوشت:
سراج طوسی ابونصر، اللمع فی التصوف، اساطیر، تهران، 1390، ص 409
هجویری علی بن عثمان، کشف المحجوب، سروش، تهران، 1383، ص 49