پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در کتاب عرفان کیهانی آمده است؛ عبادت بر دو نوع است: «عبادت نظری و عبادت عملی. عبادت نظری، ارتباط کلامی با خداونـد و عبادت عملی در خـدمت خداوند بودن است و چون او بی‌نیاز از هر عمل ما می‌باشد، از این‌رو خدمت ما صـرفاً می‌تواند معطوف به تجلیات او شود. در نتیجه، عبادت عملی در خدمت جهان هستی بودن است؛ یعنی خدمت به انسان، طبیعت و...»(عرفان کیهانی، ص 137) چگونه می‌توان گفت، چون خـدا از هر عمـل ما بی‌نیاز است پس عبادت او معنا ندارد و عبادت یعنی در خـدمت خلق بودن! درحالی‌ که قرآن همواره بر ضرورت عبادت خـدا تأکیـد می‌کنـد و پیامبران الهی را بنده او می‌شـمارد و عبادت‌هایی نظیر نماز و روزه و... بر بندگان خود قرار داده است. آیا آن‌طور معنا کردن عبادت، تحریفی جدي درباره‌ی حقیقت عبادت نخواهد بود!؟ قرآن کریم می‌فرماید: «أَنِ اعْبُدُونِي هَذَا صِرَاطٌ مُّسْتَقِيمٌ»[یس/61] مرا پرستش کنید، که این راه مستقیم (سعادت ابدی) است؟!( بانک جامع جنبش‌های نوظهور، ص 937)

پی‌نوشت:
محمدعلی طاهری، عرفان کیهانی(حلقه)، اندیشه ماندگار، 1384.
بانک جامع جنبش‌های نوظهور، موسسه‌ی قائمیه، اصفهان، 1385.