یکی از شبه عرفان‌های نوپدید در ایران که خود را منسوب به عرفان اسلامی می‌داند، عرفان حلقه(عرفان کیهانی) است که در آن جای اشکال بسیار است. طاهری می‌گوید: «تنها شرط حضور در حلقه‌ی وحدت، شاهد بودن است. شاهد کسی است که نظاره‌گر و تماشاچی باشد و در حین نظاره، هیچ‌گونه قضاوتی نداشته باشد، هرگونه اتفاقی در حلقه مشاهده نمود، زیرنظر داشته باشد و در حین مشاهده از تعبیر و تفسیر جدا باشد.»(طاهری، عرفان کیهانی، 87) مراد حلقه‌نشینان از شاهد بودن، آن‌چنان که تصریح دارند عدم قضاوت در حین نظاره ماوقع در حلقه است. اما اینکه از کاربر تعهد اخلاقی گرفته می‌شود که در حین حضور و نظاره هم هیچ قضاوتی نکند از کجا آمده؟ پس این‌همه موازین عقلی و شرعی برای سنجش و موازنه و قضاوت برای چه‌زمانی آمده است؟ این موازین برای آن است که رهرو، صراط مستقیم را از صراط ابلیس تمییز دهد و اصولاً در عرفان اسلامی بنای حرکت سالک حرکت ارادی و مختارانه است اما در حلقه، شاهد شخصیتی خنثی دارد که نباید هیچ اراده‌ای از خود داشته باشد، گویی مسلوب‌الاراده است.(اسماعیل منصوری، نقد عرفان حلقه، ص 18)