یکی از نمادهای دشمنی وهابیان با پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلم) و اهل‌بیت آن حضرت، جرم دانستن محبت اهل‌بیت (علیهم السلام)، تحمل نکردن فضائل آنان، برخورد فیزیکی و خانه‌نشین کردن راویان فضائل، جلوگیری از نقل و انتشار فضائل اهل‌بیت (علیهم السلام) و تحمل نکردن انتقاد از امویان است.
ابن قتبیه می‌گوید: «بسیاری از محدثان از بازگو کردن فضایل حضرت علی (علیه السلام) و اظهار مواردی که شایسته مقام آن حضرت بود، خودداری می‌کردند. هر محدثی را که نامی از حضرت علی (علیه السلام) می‌برد یا حدیثی درباره‌ی فضایل ایشان بیان می‌کرد، طرد می‌کردند. بسیاری از محدثان از بازگو کردن فضایل حضرت علی (علیه السلام) خودداری نموده و به جمع‌آوری فضایل معاویه و عمرو بن عاص پرداختند، هدف اصلی آنان از جمع‌آوری فضایل معاویه و عمرو بن عاص تنقیص حضرت علی (علیه السلام) بود، نه جمع‌آوری فضیلت برای معاویه و عمر و بن عاص.» (فتح الملک العلی، ص274.)

پی‌نوشت:

«و تحامی کثیر من المحدّثین أن یحدّثوا بفضائله… حتّی تحامی کثیر من المحمدّثین أن یتحدّثوا بها و عنوا یجمع فضائل عمروبن العاص و معاویه ـ یعنی الموضوعه ـ کأنّهم لا یریدونهما بذلک و إنّما یریدونه.» غماری، فتح الملک العلی بصحة حدیث باب مدینه العلم علی، ص۲۷۴، به نقل از الإختلاف فی اللفظ و الرد علی الجهمیه و المشبهه: ص۴۱.