پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با بررسی مبانی و اندیشه‌های فرقه‌ی انحرافی حلقه به آموزه‌هایی بر می‌خوریم که با ادیان مختلف اشتراک‌هایی دارد و این آموزه‌ها کاملا مخالف با دین مبین اسلام است. همچنین در این پیش‌فرض‌ها و مبانی‌، مشترکاتی با فرقه‌های ضاله از جمله وهابیت دیده می‌شود. در ادامه به برخی از این ردپاها و اشتراک‌ها خواهیم پرداخت:

1. یکی از اعتقادات وهابیت این‌است‌که، گریه‌کردن و حزن و اندوه برای میت را حرام می‌‌داند و نباید هنگام مردن عزیزان گریه کرد.[1] محمد علی طاهری بنیان‌گذار فرقه‌ی انحرافی حلقه می‌گوید: «حزن و غم در رابطه با مرگ عزیزان باعث اعتراض به خدا می‌باشد.»[2]
این در حالی است که پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) چون پیکر خونین حمزه را یافت گریست و چون از مثله کردن او آگاهی یافت با صدای بلند گریه سر داد.[3] حتی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در کنار قبر مادر گریست و همراه خود را نیز به گریستن انداخت.[4] حضرت علی (علیه‌السلام) نیز می‌فرماید: چون خبر رحلت پدرم ابوطالب را به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دادم، ایشان گریست و آن‌گاه فرمود: «او را غسل دهید، و کفن کنید و به خاک بسپارید، خداوند او را بیامرزد و مورد رحمت خویش قرار دهد.»[5]

2. ابن تیّمه و به تبع آن وهابیت معتقدند سفر برای زیارت مرقد پیامبر (صلی‌‌الله‌علیه‌وآله) و کلّاً هر زیارتى حرام است و مجاز نمى‌باشد. طاهری نیز می‌گوید: « زیارت قبور ائمه، کمک خواستن از مرده‌ها برج و باروهایی که ساخته‌ایم، همه‌ی این‌ها «أَلْهاكُمُ التَّکاثُرُ» است؛ آیا این‌ها مصداق شرک نیست.»[6] و می‌گوید: «گورستان محل تجمع کالبدهای ذهنی برجا مانده است، خطر آلودگی به ویروس‌های غیرارگانیک را افزایش می‌دهد. به طور کلی، حضور در گورستان در حالی که فرد در فاز منفی قرار داشته باشد و یا به راحتی در این فاز قرار گیرد، این خطر را به دنبال دارد.»[7] طاهری در جایی دیگر می‌گوید: «خیلی‌ها (ارواح مردگان) تا سال‌ها برروی قبر خودشان هستند، به همین دلیل است که مزار یکی از جاهای آلوده است.»[8] تأکید به زیارت اهل‌قبور در روایات زیادی وجود دارد و حتی آدابی برای آن ذکر کرده‌اند. رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌فرماید: «من زارنی حیا و میتا کنت له شفیعا یوم القیامه.[9] هر که مرا زیارت کند، زنده باشم یا نباشم، روز قیامت شفیع اویم.»
همچنین می‌فرماید: «کسی‌که قبر پدر و مادر یا یکی از آن دو را در هر جمعه یکبار زیارت کند خداوند او را می‌بخشد و او را نیکوکار می‌نویسد.»[10] و در روایتی دیگر می‌فرماید: «آگاه باشید، از این پس قبور را زیارت کنید؛ چرا که شما را نسبت به دنیا بی‌اعتنا می‌سازد و آخرت را به یاد می‌آورد.»[11]
اما در مورد «أَلْهاكُمُ التَّکاثُرُ» با توجه به مضمون سوره و روایات شأن نزول و کتب تفسیر و سیره پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) به دست می‌آید که در این سوره منعی بر زیارت قبور وجود ندارد.

3. سومین از مشترکات اندیشه‌ی طاهری با وهابیت؛ توسل می‌باشد. محمد بن عبدالوهاب می‌گوید: «اگر کسی بین خود و خداوند واسطه‌ای قرار دهد، کافر، مرتد و مال و خونش حلال است.»[12] طاهری در همین راستا مانع توسل مریدان خود می‌شود و می‌گوید: «اصل: هنگامی که انسان از خداوند درخواستی داشته باشد، به‌طور مستقیم از خدا درخواست می‌کند. «إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ.[فاتحه/5] (پروردگارا!) تنها تو را می‌پرستیم؛ و تنها از تو یاری می‌جوییم.» «قُلْ إِنَّمَآ أَنَا۠ بَشَرٌۭ مِّثْلُكُمْ يُوحَىٰٓ إِلَىَّ أَنَّمَآ إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌۭ وَٰحِدٌۭ فَٱسْتَقِيمُوٓا۟ إِلَيْهِ وَٱسْتَغْفِرُوهُ ۗ وَوَيْلٌۭ لِّلْمُشْرِكِينَ. [فصلت/6] بگو: من فقط انسانی مثل شما هستم؛ این حقیقت بر من وحی می‌شود که معبود شما معبودی یگانه است؛ پس تمام توجّه خویش را به او کنید و از وی آمرزش طلبید؛ وای بر مشرکان! (کسانی که «فاستقیموا الیه» را نقض می‌کنند).»[13]
و در جایی دیگر به صراحت کمک خواستن از اهل‌بیت را شرک می‌داند و می‌گوید: «زیارت قبور ائمه، کمک خواستن از مرده‌ها برج و باروهایی که ساخته‌ایم، همه‌ی این‌ها «الهاکم التکاثر» است؛ آیا این‌ها مصداق شرک نیست».[14]
معصومین وسیله‌ی تقرب به خداوند متعال هستند و این شرک نیست. خداوند در قرآن می‌فرماید: «يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ ٱتَّقُوا۟ ٱللَّهَ وَٱبْتَغُوٓا۟ إِلَيْهِ ٱلْوَسِيلَةَ.[مائده/35] ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید! و وسیله‌ای برای تقرب به او بجوئید!» و همچنین می‌فرماید: «أُو۟لَٰٓئِكَ ٱلَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلَىٰ رَبِّهِمُ ٱلْوَسِيلَةَ.[اسراء/57] کسانی‌را که آنان می‌خوانند، خودشان وسیله‌ای (برای تقرب) به پروردگارشان می‌جویند.» و همچنین احادیث و روایاتی که از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اهلبیت (علیهم‌السلام) به ما رسیده است دلالت بر جواز توسل به مقربین درگاه الهی دارد.

4. چهارمین وجه مشترک عرفان حلقه با فرقه‌ی ضاله‌ی وهابیت اعتقاد به رجعت می‌باشد. طاهری می‌گوید: «تفکری هست که می‌گوید حق به حق‌دار می‌رسد و این‌ها می‌گویند؛ آقا این‌ها دوباره زنده می‌شوند، چه امتیازی داره مگر برای این‌ها؟ مگر زمین چه امتیازی هست که یه کسی حالا بعد از هزار سال دوباره بخواهد بیاید؟ مثلا زرتشت یا مسیح یا هر کسی حالا، دوباره زنده بشود؟ حالا چه گلی می‌خواهند بزنند به سرش؟ چه فایده‌ای دارد؟»[15] خداوند متعال می‌فرماید: «وَيَوْمَ نَحْشُرُ مِن كُلِّ أُمَّةٍۢ فَوْجًۭا مِّمَّن يُكَذِّبُ بِـَٔايَٰتِنَا فَهُمْ يُوزَعُونَ. [نمل/83] (به خاطر آور) روزی را که ما از هر امّتی، گروهی را از کسانی که آیات ما را تکذیب می‌کردند محشور می‌کنیم؛ و آن‌ها را نگه می‌داریم تا به یکدیگر ملحق شوند!» مسلّما احیای این گروه، قبل از رستاخیز است، زیرا در رستاخیز همۀ گروه‌ها محشور می‌شوند، نه گروه خاصی از هر ملّتی.
امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: «لیس منّا من لم یؤمن بکرتنا.[16] کسی که ایمان به رجعت ما ندارد از ما نیست.» مرحوم مجلسی می گوید: اگر مثل این روایات (رجعت) متواتر نباشد پس درچه چیزی می‌توان ادعای تواتر نمود.

پی‌نوشت:

[1]. الوهابیة فی المیزان، سبحانی، موسسه امام صادق، قم، ص 304.
[2]. جزوه ترم2، محمد علی طاهری، سلسله جزوات عرفان کیهانی، ص 80.
[3]. السیرة الحلبیة، حلبی، دار الکتب العلميه، بیروت، ج2، ص 247.
[4]. المستدرک، حاکم نیشابوری، دارالکتب العلمیة، بیروت، ج1، ص 357.
[5]. الطبقات الکبری، ابن سعد، دار الکتب العلميه، بیروت، ج1، ص 123.
[6].  حلقه اسارت، به قلم جمعی از استادان حوزه و دانشگاه، قم، نشر تسنيم انديشه، ص 139.
[7]. موجودات غیرارگانیک، محمد علی طاهری، سلسله جزوات عرفان کیهانی، ص 74.
[8]. جزوه تشعشع دفاعی، محمد علی طاهری، سلسله جزوات عرفان کیهانی، ص 105.
[9]. میزان الحکمة، ری‌شهری، نشر دارالحدیث، قم، ج5، ص 116.
[10]. کنزالعمال، علی المتقی ابن حسام الدین هندی، ج16، ص 468.
[11]. سنن ابن ماجه، محمد بن يزيد ابن ماجة، بیروت، ج1، ص 501.
[12]. الدرر السنیة فی الرد علی الوهابیة - أحمد زینی دحلان - ص 39)  
[13]. انسان از منظری دیگر، محمد علی طاهری، نشر ندا، ص 92.
[14].  حلقه اسارت، به قلم جمعی از استادان حوزه و دانشگاه، قم، نشر تسنيم انديشه، ص 139.
[15]. جلسه کمیته عرفان، محمد علی طاهری، به نقل، حلقه اسارت، جمعی از اساتید حوزه و دانشگاه، نشر تسنیم اندیشه، ص230.
[16]. بحار الأنوار، علامه مجلسی، (ط - بیروت)، الوفاء، ج 53، ص 92.