پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از اساسی‌ترین عقاید مسیحیت را آموزه فدا، يعنی نجات بشريت به وسيله مرگ عيسی مسيح (علیه‌السلام) تشكيل می‌دهد. آنان بر طبق این آموزه معتقدند که گناه نخستین آدم (علیه‌السلام) به فرزندان و ذریه‌ی او منتقل‌شده و همه‌ی انسان‌ها در خسران گناه قرارگرفته و مسیح برای زدودن آثار این گناه از زندگی فرزندان آدم، به صلیب کشیده شد. اما در کتاب مقدس آیاتی وجود دارد که به صراحت بیان می‌کند کسی بار گناه کسی را به دوش نمی‌کشد؛ و اینکه مسیحیان می‌گویند گناه آدم به فرزندان او به ارث رسیده و آنان را فاسد ساخته است، با آیات کتاب مقدس سازگار نیست.
در سفر تثنیه تورات به صراحت بیان‌شده است که فرزندان نباید به خاطر گناه والدین خود محکوم شوند: «والدین نباید به سبب گناه فرزندان خود کشته شوند. همچنین فرزندان نیز نباید به خاطر گناه والدینشان محکوم گردند. هرکسی باید به سبب گناه خودش کشته شود.»[1] با این صراحت گفتار کتاب مقدس مشخص می‌شود که فرزندان آدم (علیه‌السلام) نیز نباید به خاطر گناه وی متضرر شوند.
در بخشی دیگر کتاب مقدس، به شرح زندگی پادشاه یهودی به نام امصیا پرداخته و در لابه‌لای اتفاقات زندگی او به قصاص قاتلان پدرش توسط این پادشاه، اشاره‌شده است. بر طبق این داستان، امصیا قاتلان پدر خود را مجازات کرده و با استناد به عبارت تثنیه از مجازات فرزندان آنان می‌گذرد. کتاب مقدس شرح این ماجرا را چنین بیان می‌کند: «اما پسران ایشان را نکشت به موجب نوشتۀ کتاب تورات موسی که خداوند امر فرموده و گفته بود: پدران به جهت پسران کشته نشوند و پسران به جهت پدران مقتول نگردند، بلکه هر کس به جهت گناه خود کشته شود.»[2]
در کتاب ارمیا نیز، این حقیقت که گناه کسی بر دیگری نوشته نخواهد شد و فرزندان بار گناه پدرانشان را به دوش نخواهند کشید، در قالب تمثیلی زیبا بیان‌شده و در انتها تصریح می‌کند که هیچ‌کس به خاطر گناه دیگری کشته نشده و هر کس به خاطر جزای اعمال خود به مرگ محکوم خواهد شد: «در عوض هرکس غوره بخورد، دندان‌های خودش کُند خواهد شد و هرکس در جزای گناه خود، مرگ را خواهد دید.»[3] آیا از این آیات بطلان آموزه‌ی فدا فهمیده نمی‌شود؟
در کتاب حزقیال نبی علاوه بر اینکه بیان شده گناه کسی به پای کسی دیگر ولو اینکه رابطه پدری و پسری داشته باشند، نوشته نخواهد شد، بلکه تأکید شده است که حتی گناه‌کار نیز اگر از رفتار خود پشیمان شده و توبه کند، گناهانش بخشیده می‌شود: «هر که گناه کند او خواهد مرد. پسر متحمل گناه پدرش نخواهد بود و پدر متحمل گناه پسرش نخواهد بود. عدالت مرد عادل بر خودش خواهد بود و شرارت مرد شریر بر خودش خواهد بود؛ و اگر مرد شریر از همه گناهانی که ورزیده باشد، بازگشت نماید و جمیع فرایض مرا نگاه داشته، انصاف و عدالت را بجا آورد او البتّه زنده مانده نخواهد مرد.»[4]
از آیات کتاب مقدس که در این نوشته ذکر شد، دو مطلب به راحتی فهمیده می‌شود: اول اینکه: گناه پدر به پسر به ارث نمی‌رسد، بنابراین آموزه‌ی فدا که بر انتقال گناه آدم به فرزندانش استوار است، از اساس باطل می‌شود. دوم اینکه: بر طبق آنچه از حزقیال نبی نقل شد، حتی اگر گناه نیز انتقال پیدا کند، اگر شخص پشیمان شده و توبه‌ی راستین کند، مجازات نخواهد شد و دیگر نیازی به صلیب کشیده شدن عیسی مسیح برای بخشیده شدن گناهان وی، نیست.

پی‌نوشت:
[1]. ترجمه مژده کتاب مقدس، تثنیه 24: 16.
[2]. ترجمه قدیم کتاب مقدس، دوم تواریخ 25: 4.
[3]. ترجمه مژده کتاب مقدس، ارمیا 31: 30.
[4]. ترجمه قدیم کتاب مقدس، حزقیال 18: 20 - 21.