پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تأسیس فرقه‌های انحرافی در ادیان مختلف به دست استکبار جهانی به منظور ضربه زدن به ادیان الهی در هر زمانی صورت می‌گیرد. اما معمولاً خطر انحراف فرقه‌های مجعول تا حدی می‌رسد که مؤسسین فرق مذکور از انحرافات به وجود آمده هراسان شده و برای اینکه انحرافات فرق دست ساز دامان خودشان را نگیرد، اقدام به انشعاب جدید در فرق انحرافی می‌نمایند. اما دستاورد انشعاب در فرقه‌های انحرافی چیست؟
1. مشغول شدن فرقه‌های انحرافی به هم:
از آنجا که هر یک از فرقه‌های مختلف صوفیه خود را برحق می‌دانند و معتقد هستند که فرقه ناجیه هستند، همواره یک تنش جدی در میان ایشان وجود داشته و آن این است که کدام یک از فرق صوفیه برحق است. چرا که مطابق حدیث فرقه ناجیه «صاحبان صحاح و مسندها و مؤلفانِ در ملل و نحل، از پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) نقل کرده‌اند که فرمود: امت من بر ۷۳ گروه تقسیم می‌گردند. یک گروه آن در بهشت و ۷۲ فرقه در دوزخ قرار خواهند گرفت» [سنن ترمذی، ج ۴، ابواب الایمان، باب افتراق الامة] به ناچار فقط یکی از فرقه‌ها اهل نجات خواهند بود و بقیه منحرف هستند. از این روست که همگی فرقه‌های صوفیه به دست و پا افتاده و به لطایف الحیل سعی در اثبات فرقه خود دارند و همین امر موجب اشتغال به خود است. از این روی صالح علیشاه از اقطاب صوفیه گنابادی درباره انحصار راه طریقت به ایشان نکاتی بیان می‌شود. در این جا متن اجازه نامه‌ای را که صالح علیشاه برای کیوان قزوینی صادر کرده است، نقل می‌کنیم. وی که قطب سوم این سلسله است، در این اجازه به صراحت راه را منحصر به خود و سلسله خود می‌پندارد. او در اجازه نامه کیوان می‌نویسد: « پوشیده نماند که چون بعد از ارتحال مولانا الاعظم و سیدنا الاجل والد جسمانی و روحانی، آقای حاج ملأ علی گنابادی «نورعلیشاه» بر حسب وصایت و نص، متکفل خدمات فقرا و هدایت بندگان است و جز اتصال به فقیر، به صراط المستقیم طریقت، راهی نیست و جناب مستطاب زین العرفا آقای حاج شیخ عباس علی قزوینی - دامت افاضاته - از این فقیر نیز (علاوه بر داشتن اجازه از طرف نور علیشاه) حسب الاشاره و اللیاقه ایشان را مجاز در امور مذکوره نموده.»[1]
2. کم شدن قدرت فرقه‌ها:
در اثر به وجود آمدن انشعابات مختلف در میان فرقه‌های انحرافی، قدرت فرقه‌ها کم شده و به همین جهت خطری برای مؤسس یا مؤسسین نمی‌تواند ایجاد کند. درست همانند آنچه که امروزه در میان فرقه‌های صوفیه اتفاق افتاده است.
3. انشعاب موجب انحراف می‌شود:
با وجود انشعابات مختلف، عقاید و احکام و آداب گروه منشعب شده نیز باید تغییر یابد و همین امر موجب انحراف بیشتر می‌شود. از این رو با نگاهی به فرقه‌های تصوف در امت اسلام، فرقه‌های مختلفی را در میان اهل سنت و شیعه می‌توان یافت. در میان تصوف اهل سنت می‌توان به فرقه‌های قادریه، شاذلیه، بکتاشیه، نقشبندیه، و در میان فرقه‌های شیعه می‌توان به انواع نعمت اللهی و غیر نعمت اللهی اشاره کرد. در میان فرقه‌های غیر نعمت اللهی می‌توان به ذهبیه احمدیه کبرویه، خاکسار، اویسیه، و در میان فرق نعمت اللهیه می‌توان به سلطان علیشاهی گنابادی، مونس علیشاهی، گوهر علیشاهی، نورعلیشاهی، صفی علیشاهی، روشن علیشاهی اشاره کرد.
ازاین‌رو فرقه‌های مذکور در صوفی بودن باهم مشترک هستند، اما در برخی از احکام و آداب و عقاید باهم اختلاف دارند و همین اختلاف است که موجبات انحراف عمیق‌تری را فراهم می‌کند.
درنتیجه دانستیم که استعمار به خاطر ایجاد انحراف در ادیان مختلف، اقدام به تأسیس فرق دینی می‌کند تا از آنها به نفع خود بهره برداری کرده و از سوی دیگر به علت آنکه این احتمال می‌رود که خطر فرقه‌های انحرافی گریبان خودش را نیز بگیرد، انشعابات مختلف را در فرق انحرافی ایجاد کرده است.

پی‌نوشت:
[1]. هبه الله جذبی، نامه‌های صالح، ص ۱۶
برای مطالعه بیشتر در زمینه فرقه‌ها، به کتاب رویشگاه تصوف اثر سید محمد حسین فقیه ایمانی و کتاب فرقه ها در میان ما اثر مارگارت تالر سینگر مراجعه کنید.