- کراهت داشتن از صلوات بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم): «وکان ینهی عن الصلاة عن النبی و یتاذی من سماعها و ینهی عن الاتیان بها لیلة الجمعة ...[۱] لذا محمد بن عبدالوهاب به پیروی از امویان و با کراهت داشتن از شنیدن ذکر صلوات بر پیامبر و زشت شمردن آن، از گفتن صلوات بعد از اذان و پخش آن از مناره‌های مسجد خصوصاً در شب‌های جمعه جلوگیری می‌کرد و در صورت سرپیچی از دستور، شخص متخلف را شدیداً تنبیه و مجازات می‌کرد.» به طوری که وارد شده یک مؤذن نابینا را به جرم فرستادن صلوات بر پیامبر بعد از اذان اعدام کرد.
- گناه زنا دادن کمتر از صلوات بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم): محمد بن عبدالوهاب با بی شرمی تمام معتقد است که: «إنّ الربابة فی بیت الخاطئة ـ الزانیة ـ أقلّ إثماً ممّن ینادی بالصلاة علی النّبی فی المنائر.[۲] گناه زنانی که در حال زنا دادن هستند، از کسانی که بر بالای مناره‌ها بر پیامبر صلوات می‌فرستند کمتر است.»
- جلوگیری از توسل به پیامبر و زیارت قبر آن حضرت: محمد بن عبدالوهاب بر حرمت توسل به پیامبر و کافر دانستن افرادی که متوسل به آن حضرت می‌شدند، در تمامی خطبه‌های نماز جمعه خود در مسجد دِرعیه، این جمله را تکرار می‌کرد که: «من توسّل بالنّبی فقد کفر.[۳] کسی که به پیامبر متوسل شود به تحقیق که کافر است.» و در جای دیگری محمد بن عبدالوهاب به پیروی از اسلاف گذشته خود مثل حجاج بن یوسف و ابن‌تیمیه، با مشرک خواندن زائرین قبر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)، مسلمانان را از زیارت قبر حضرت منع می‌کرد و اگر کسی به زیارت قبر شریف پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌رفت مورد تعرض و هجوم پیروان محمد بن عبدالوهاب قرار می‌گرفتند، از باب نمونه: «و من مقابحه أنّه منع الناس من زیارة النبی، خرج ناس من الاحساء و زاروا النبی (صلی الله علیه و آله) و بلغه خبرهم، فلمّا رجعوا مرّوا علیه بالدرعیة فأمر بحلق لحاهم، ثم أرکبهم مقلوبین من الدرعیة إلی الاحساء.[۴] گروهی از مسلمانان تحمل فتوای او را نکردند و به زیارت قبر پیامبر رفتند اما موقع برگشت، پیروان محمد بن عبدالوهاب با تراشیدن ریش و محاسن زائرین آنان را به عنوان تشهیر و توهین و ریختن آبرو، وارونه بر مرکبشان سوار نمودند و با همین حالت این زائرین را روانه احساء کردند.»
- پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) را نامه‌رسان می‌دانست: محمد بن عبدالوهاب بارها از پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) تعبیر به نامه‌رسان می‌کرد و اعتقاد داشت او فقط نامه‌رسان بود و الآن چون مرده است هیچ فایده‌ و اثری ندارد، لذا این تفکر او باعث شده بود که پیروان او در حضورش پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را تنقیص کنند و بعضاً به همدیگر می‌گفتند: «عصای هذه خیر من محمد، لأنّها ینتفع بها فی قتل الحیة و نحوها و محمد قد مات و لم یبق فیه نفع أصلاً و إنما هو طارش.[۵] عصایی که در دست می‌گیریم از محمد بهتر است و فایده بیشتری دارد، زیرا به وسیله این عصا می‌توانیم حیوانات موزی مانند مار را بکشیم، اما محمد مرده است و هیچ خاصیتی ندارد و کاری از دست او ساخته نیست او فقط نامه‌رسان است.»
- تکفیر و کشتار مسلمانان: «تفکرات محمد بن عبدالوهاب و پیروان او به حدّی بود که با جسارت و گستاخی تمام به تکفیر مسلمانان از گذشته تا به حال پرداخته و هر کس از آنان پیروی نکند هر چند از پرهیزگارترین مسلمانان هم باشد، مشرک و کافر است، لذا جان و مال و ناموس آنان مباح است و با این بهانه بسیاری از علمای بزرگ مسلمین را به قتل رساندند.»[۶]

پی‌نوشت:

[۱]. الدرر السنیه فی الرد علی الوهابیه، زینی دحلان شافعی، انتشارات مکتبة الاحباب، دمشق، سوریه،( ۱۲۳۳ م ۱۳۰۴ هـ)، ص ۲۸، بی‌تا. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[۲]. الفتنة الوهابیه، زینی دحلان، نشر مشعر، تهران (۱۳۸۶ ش)، مترجم همایون همّتی، ص ۳۹.
[۳]. همان، ص ۳۹.
[۴]. نقد و الرد الوهابیه، زینی دحلان، مکتبة ایشیق، استانبول، ترکیه، (۱۳۹۶ هـ)، ص ۵۰.
[۵]. همان، ص ۵۲.
[۶] الدرر السنیه فی الرد علی الوهابیه، زینی دحلان، انتشارات مکتبة الاحباب، دمشق، سوریه، ( ۱۲۳۳ ـ ۱۳۰۴ هـ)، ص۳۳. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.