ابن شهاب زهرى مى گوید:
در زمان عبدالملك بن مروان در هنگامى كه نیت جنگ داشتم در بین راه وارد دمشق شدم تا بر او سلام كنم .
عبدالملك را در قبه اى نزدیكى قائم یافتم كه فرشى گسترده و در زیر او دو قالیچه افتاده بود.
من بر او سلام كردم و پس از آن نزد او نشستم .
گفت : اى پسر شهاب ! چاشتگاه روزى كه على بن ابى طالب (علیه السلام) كشته شد، آیا مى دانى كه در بیت المقدس چه اتفاق افتاده بود؟
گفتم : آرى ! گفت : برخیز با من بیا!
من برخاستم و از پشت سر مردم رفتم تا اینكه به پشت قبه رسیدم
عبدالملك در حالى كه از روى مهر و عطوفت، صورت خود را به طرف من نموده بود، گفت :بگو ببینم چه واقعه اى حادث شده بود؟
من گفتم : هیچ سنگى را از زمین بیت المقدس بر نمى داشتند مگر آن كه در زیر آن خون بود.
او به من گفت : از افرادى كه از این واقعه خبر دارند غیر از من و تو كسى باقى نمانده است ؛ دیگر از این پس نباید كسى این قضیه را از تو بشنود.
من نیز این داستان را تا وقتى كه عبدالملك زنده بود براى كسى نقل نكردم.[1]

آری در مظلومیت شهادت مولا امیر المؤمنین همین بس که حتی جمادات نیز خون گریه کردند، حال ببینید زمانه به کجا رسیده که عده ای پیدا شده اند که معتقدند عزاداری و گریه کردن بر اهل بیت و خصوصا گریه در شهادت امیر المؤمنین و تعطیلی کسب و کار بدین جهت ، بدعت ، حرام و شرک است
اگر این گونه باشد لابد از منظر این افراد ، جمادات نیز مشرک و اهل بدعتند!
دشمنان اهل بیت از یک طرف ، در کتمان مناقب و فضائل اهل بیت علیهم السلام تلاش کرده ،و از طرف دیگر با ساخت و جعل اخبار و داستانهای دروغین در بالا بردن خود و مقام و جایگاه کسانی که خلافت را از اهل بیت غاصبانه گرفتند ، کوشیده اند تا بتوانند بدین وسیله اعمال خویش را توجیه کرده و اسناد و ادله متقن حقانیت اهل بیت را از دیده ها پنهان کنند ، غافل از اینکه خداوند متعال همیشه از راههایی که حتی در اذهان قاصر دشمنان نمی گنجد ، ادله ، قرائن و شواهد حقانیت اهل بیت پیامبر را برای آیندگان حفظ کرده است.

حادثه فوق از دو جهت ، خود گواه بر این مدعاست :
جهت اول اینکه خداوند تجلی مظلومیت و حقانیت امیر المؤمنین علیه السلام را همزمان با شهادت آن حضرت در خون گریستن احجار بیت المقدس ظاهر کرد
و جهت دوم اینکه علی رغم تاکید و توصیه عبد الملک مروان به زهری مبنی بر کتمان این حادثه ، خداوند باز هم این حادثه را از زبان خود آن ها و در منابع اهل سنت جای داده است . و این خود از عنایات اهل بیت است که گاهی مخالفین آن ها علی رغم سعی و تلاش فراوان در کتمان فضائل اهل بیت ،خود تنها راویان مناقب و فضائل اهل بیت می شوند.

پی‌نوشت:

[1]. حاکم نیشابوری ، مستدرک علی الصحیحین ،ج3 ص 113. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
نکته مهم: حاکم نیشابوری کتاب مستدرک خویش را ناظر به تکمیل روایات دو کتاب صحیح مسلم و بخاری نوشته و روایاتی را که آن دو نفر در صحیحشان به دلایلی ذکر نکرده اند را ذکر نموده و در عین حال معتقد است که بر طبق مبانی حدیث و رجالی بخاری و مسلم ، روایاتی که او در مستدرک آورده واجد شرائط صحت بوده اند . اگر چه مسلم و بخاری آن ها را در صحیحشان ذکر نکرده اند.