پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ به عقیده بسیاری از عقلا و علما، کتاب و کتاب نویسی، یکی از مؤثرین راه‌های نشر اعتقادات و عقاید هر فرد، گروه، فرقه، حزب و حتی هر دینی است؛ اما متأسفانه برخی از کتاب نویسان، به هر راهی ولو غیراخلاقی متوسل شده و با مغالطه، بزرگنمایی، سیاه نمایی و دروغ در پی نشر و اثبات عقاید خود بر دیگران هستند. ازجمله این کتاب‌ها، کتاب «در جستجوی حقیقت»[۱] بوده که برخلاف اسم کتاب، در اصل، رسالت پنهان کردن حقیقت را در پیش‌گرفته است.

نویسنده کتاب در جستجوی حقیقت، در بخشی از کتاب، به اثبات مرگ عیسی (علیه‌السلام) برای آن دسته از کسانی که معتقدند، عیسی (علیه‌السلام) هرگز نمرده است، پرداخته و در ابتدا بیان داشته است که برای اثبات مرگ و قربانی شدن مسیح، آیات زیادی در عهد عتیق آمده و عهد جدید به نقل آن‌ها پرداخته است. نویسنده می‌گوید که پس از زنده شدن، مسیح به شاگردان خود ظاهرشده و چنین گفته است: «او به ایشان گفت، ای بی‌فهمان و سست‌دلان از ایمان آوردن به آنچه انبیا گفته‌اند. آیا نمی‌بایست که مسیح این زحمات را بیند تا به جلال خود برسد؟ پس از موسی و سایر انبیا شروع کرده، اخبار خود را در تمام کتب برای ایشان شرح فرمود».[۲] دلالت این آیه به مرگ مسیح، عجیب و غیرقابل‌ پذیرش است؛ ولی عجیب‌تر از آن، آیه دیگری است که بلافاصله پس از این نقل کرده و چنین می‌نویسد: «در آیه دیگری چنین می‌خوانیم: جمیع انبیا بر او شهادت می‌دهند (اعمال ۱۰: ۴۳)».[3] اگرچه همین مقدار از این آیه نیز دلالت به مرگ عیسی (علیه‌السلام) نمی‌کند، بااین‌حال، باید گفت که نویسنده با شیطنت هدفمند، از آوردن این آیه به‌صورت کامل، امتناع کرده، چراکه اصل این آیه چنین است: «و جمیع انبیا بر او شهادت می‌دهند که هر که به وی ایمان آوَرَد، به اسم او آمرزش گناهان را خواهد یافت».[4] ای کسانی که در جستجوی حقیقت هستید، از کجای این آیه می‌توان، مرگ مسیح را اثبات کرد؟

آقای فینلی، پس از آن که دو دلیل مذکور را که عدم دلالت آن دو بر اثبات مرگ عیسی (علیه‌السلام) واضح و مشخص است، ارائه می‌دهد، چنین می‌نویسد: «در این کتاب نه جای آن است و نه فرصت داریم که تمام پیشگوئی‌های پیغمبران را درباره مرگ مسیح ذکر کنیم. موسی، داود، اشعیاء، ارمیاء، دانیال و ذکریا معروف‌ترین پیغمبرانی هستند که مرگ مسیح را به‌طور واضح و یا با کنایه پیشگوئی کرده‌اند. با توجه به اینکه این پیشگوئی‌ها صدها سال پیش از تولد مسیح نوشته‌شده و هم‌چنین با در نظر گرفتن اینکه این پیشگوئی‌ها غالب جزئیات را ذکر کرده‌اند، فقط کسانی که عمداً بی‌ایمان هستند و یا کسانی که از حقایق بی‌اطلاع می‌باشند، این حقیقت را انکار خواهند کرد».[5]

نویسنده این کتاب، به این بهانه که در این کتاب جای آن نیست و فرصت نیز ندارد، از ارائه حتی یک پیشگویی از پیغمبران گذشته، در اثبات مرگ مسیح، سر باز زده و درحالی‌که در همین کتاب، در راستای اثبات وجود و ظهور مسیح که امر مسلم در بین تمام ادیان ابراهیمی است، ده دلیل ذکر کرده است. از اعاجیب دیگر این است که در دلیل دوم از این ده دلیل چنین می‌نویسد: «مرگ او به وسیله صلیب، هزار سال قبل از میلاد توسط داوود پیشگویی شده بود (مزمور ۲۲: ۱۶)».[6] درحالی‌که وقتی به مزامیر رجوع کرده و خواستار مشاهده پیشگویی داوود شوید، با آیه‌ای مواجه می‌شوید که هیچ ربطی به ادعای نویسنده ندارد؛ اصل آن آیه چنین است: «دشمنانم‌ مانند سگ‌، دور مرا گرفته‌اند. مردم‌ بدکار و شرور مرا احاطه‌ نموده‌اند. دست‌ها و پاهای‌ مرا سوراخ‌ کرده‌اند».[7] کجای این آیه دلالت بر به صلیب کشیده شدن مسیح می‌کند؟

نویسنده کتاب در جستجوی حقیقت که خود به‌واقع راه حقیقت را گم‌کرده، می‌گوید که «موسی، داود، اشعیاء، ارمیاء، دانیال و ذکریا معروف‌ترین پیغمبرانی هستند که مرگ مسیح را به‌طور واضح و یا با کنایه پیشگوئی کرده‌اند». به‌طوری‌که واضح شد و کلام داوود ذکر گردید، پیشگویی داوود، حتی به کنایه اشاره به مرگ مسیح نمی‌کند. اما سؤال این است چرا برای اثبات مرگ مسیح، حتی یک پیشگویی از پیامبران گذشته ذکر نکرده و فقط ادعا کرده است که انبیای گذشته مرگ او را پیشگوئی کرده‌اند؟ نویسنده در پایان می‌گوید: «فقط کسانی که عمداً بی‌ایمان هستند و یا کسانی که از حقایق بی‌اطلاع می‌باشند، این حقیقت را انکار خواهند کرد». حقیقت کلام این است، آنچه نویسنده می‌گوید اصلاً حقیقت نیست که کسی بخواهد از آن پیروی کند.

پی‌نوشت:

[۱]. م،اج.فینلی، در جستجوی حقیقت، مترجم:ط.میکائیلیان، انتشارات حیات ابدی.
[۲]. ترجمه‌ی قدیم کتاب مقدس، لوقا: ۲۴: ۲۵ – ۲۷.
[۳]. م،اج.فینلی، در جستجوی حقیقت، ص ۴۳.
[۴]. ترجمه‌ی قدیم کتاب مقدس، اعمال ۱۰: ۴۳. ترجمه تفسیری این آیه نیز چنین است: ۴۳ تمام پیامبران نیز در کتاب آسمانی ما نوشته‌اند که هرکس به او ایمان بیاورد، گناهانش بخشیده خواهد شد.
[۵]. م،اج.فینلی، در جستجوی حقیقت، ص ۴۳.
[۶]. همان، ص ۱۷.
[۷]. ترجمه‌ی تفسیری کتاب مقدس، مزامیر: ۲۲: ۱۶.