علمای اهل سنت در شرح حال بسیاری از بزرگان حدیث که جزو راویان صحاح شش گانه هستند گفته‌اند:
آنها به ابوبکر و عمر دشنام می‌داده‌اند.
برای نمونه شرح حال اسماعیل بن عبد الرحمن السدّی،[1] تلید بن سلیمان،[2] جعفر بن سلیمان الضبعی،[3] و دیگران را ملاحظه کنید.
ابن عدی در شرح حال حافظ بزرگ ، عبد الرحمان بن یوسف بن خراش می‌نویسد:
از عبدان شنیدم که می گفت: ابن خراش دو جلد کتاب که در معایب و مثالب شیخین نوشته بود را به بندار تحویل داد و با دو هزار درهم اجازه نقل آن‌ها را داد.
سپس ابن عدی در ادامه می‌گوید: به نظر من ابن خراش از روی عمد دروغ نمی‌گوید (بدین معنا که وی دروغگو نیست.)[4]
حال سوال این است که آن کتاب دو جلدی اکنون کجاست و چرا اثری از آن وجود ندارد؟

احمد بن حنبل هم در کتاب العلل می‌گوید:
ابو عوانه  پنج کتاب در معایب و بلایای اصحاب رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نوشته بود. سلّام بن ابی مطیع[6] نزد او آمد و گفت: ای ابی عوانه آن کتاب را به من بده.
ابو عوانه کتاب را به او داد و سلّام آن را گرفت و سوزاند.[7]
به راستی در آن کتاب چه چیزی نوشته شده بود که سلام آن را به آتش کشیده و نابود کرد؟

در میزان الاعتدال در شرح حال ابراهیم بن حکم بن زهیر کوفی آمده است:
ابو حاتم گوید: او روایاتی را در معایب معاویه نقل کرده است که ما آن‌ها را پاره کردیم.[8]

در شرح حال حسین بن حسن اشقر ذکر کرده‌اند که: احمد بن حنبل از او حدیث نقل می‌کرد و می‌گفت به نظر من او درغگو نبوده است. به احمد گفتند: اشقر احادیثی را علیه ابوبکر و عمر روایت می‌کند و بابی در ذکر معایب آن ها نگاشته است. احمد بن حنبل گفت: حال که چنین است پس او شایستگی ندارد که از او نقل حدیث شود.[9]
به راستی آن کتاب یا بابی که اشقر در معایب خلفا نوشته بود اکنون کجاست؟
و چگونه شد که احمد بن حنبل کسی را که معتقد بود دروغ نمی‌گوید به یکباره کنار گذاشت؟ آیا اشقر تنها در ذکر معایب شیخین دروغگو بوده است؟

در شرح حال رجال و بزرگان و حافظان اهل سنت دشنام گویی به عثمان و معاویه فراوان دیده می‌شود.
علاوه بر این که در نیمه دوم قرن سوم ، لعن و طعن بر شیخین بسیار گزارش شده است. مثلا زائدة بن قدامه که در نیمه دوم قرن سوم می‌زیسته می‌گوید:
چه زمانه ای شده است؟ مردم ابوبکر و عمر را دشنام می‌دهند.[10]
حال سوال این است:
به راستی چرا برخی از بزرگان و راویان اهل سنت به خلفای خود دشنام می‌دادند؟
آیا روایتی و بلکه روایت‌هایی به آن‌ها رسیده بود که ایشان را وادار به دشنام گویی به خلفا می‌کرد؟ و آن ها با دیدن آن اخبار به خود این اجازه را می‌دادند که به عمر و ابوبکر و عثمان و معاویه فحش داده و لعن بفرستند؟
اگر چنین است آن روایات اکنون کجاست؟
آیا بعدها برخی دیگر از دلسوزان خلفا و ارادتمندان ایشان سعی در نابود کردن و کتمان آن اخبار نکردند؟ چنان چه در لابه لای مطالب فوق این امر بر شما واضح گشت؟
آیا اگر هم اکنون نیز آن اخبار و یا کتب موجود بود، کسانی از اهل سنت بودند که از سیره قدمای خود در فحاشی به خلفا تبعیت کنند؟
به راستی راز سب خلفا توسط بزرگان محدثین و روات اهل سنت چه بوده است؟

پی‌نوشت:

[1] تهذیب التهذیب2/291
[2] تهذیب الکمال 4/322
[3] تهذیب التهذیب 2/82و83
[4] الکامل فی الضعفاء 5/519
[5] ابو عوانه یکی از بزرگان حفاظ و محدثان اهل سنت است که کتابی به نام صحیح ابی عوانه تالیف کرده است
[6] ذهبی وی را چنین توصیف می کند : او پیشوای رهبران و از رجال صحیحین است
[7] کتاب العلل و الرجال 1/60
[8] میزان الاعتدال 1/27. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[9] تهذیب التهذیب 2/291
[10] همان 3/264