پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب _ یکی از زیبایی‌های اسلام ناب، امکان برقراری ارتباط با خداوند در همه زمان‌ها و مکان‌هاست، یک فرد مسلمان هر لحظه و هر «آن» که دلتنگ خدای خویش شد، می‌تواند ارتباط نامحدود با خدای تعالی را برقرار کند؛ این ارتباط از این لحاظ نامحدود است که اختصاص به یک‌شنبه‌ها ندارد، بلکه هر موقع اراده‌ی برقراری ارتباط کرد همان لحظه امکان ارتباط وجود دارد. چرا که طبق فرموده کتاب هدایت مسلمین «هُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ ما کُنْتُمْ» [سوره حدید: آیه ۴] او با شماست هر کجا باشید. همچنین «فَأَیْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ» [سوره بقره: آیه ۱۱۵] به هر سو که رو کنید در آن سو وجه خداوند است. 
چه زیبایی و لذتی از این بالاتر و برتر که انسان هر لحظه به معبود و معشوق خود دسترسی دارد و هیچ محدودیتی در برقراری ارتباط با وی ندارد، کجای دنیا چنین معشوقی یافت می‌شود؟ معشوقی که خود فرمود: شما هر کجا باشید من نیز همان‌جا هستم. منتهی برای رسیدن به این معشوق باید هر آنچه فرموده جامه عمل پوشید و الّا مانع وصال خواهد بود. 
از منظر دین، خداوند برای انسان که گل سرسبد آفرینش است همدم و مونسی را قرار داده که برای هیچ موجود دیگری چنین هزینه نکرده است. به همین جهت در حدیث قدسی این‌گونه آمده است که: «خلقت الاشیاء لاجلک و خلقتک لاجلی» [۱] ؛ خداوند خطاب به انسان فرمود: تمام هستی را برای تو خلق کردم و تو را برای خودم. 
خداوند با تمام عظمت، بزرگی و بی‌نیازی‌ از انسان می‌فرماید: تو را برای خود می‌خواهم، کسی را جز من برای خود انتخاب مکن. انسان برای همدمی با او خلق و انتخاب شده است. بدین‌سان خداوند لطف خود را برای انسان به اوج رساند و خود را دوست و محبوب انسان قرار داد و از انسان نیز خواسته او را محبوب خویش سازد. امیرالمؤمنین علی علیه السلام در دعای کمیل فرمود: «الهی و ربّی من لی غیرک» خدایا من کسی غیر از تو ندارم. 
امام سجاد (علیه السلام) در دعای ابوحمزه ثمالی این‌گونه می‌فرماید: «ارحم فی هذه الدنیا غربتی»؛ خدایا به غربت و تنهایی من در این دنیا رحم کن. 
در حدیث قدسی چنین آمده که: «انا جلیس من جالسنی» [۲] ؛ من همنشین کسی هستم که با من همنشین شود. 
طبق نص صریح آموزه‌های قرآنی تنها یاد خداوند مایه آرامش است: «أَلا بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» [سوره رعد: آیه ۲۸] ؛ آگاه باشید تنها با یاد خدا قلب‌ها آرامش پیدا می‌کند. 
باور این نکته که انسان می‌تواند با خالق خود و خالق تمام هستی ارتباطی خصوصی داشته باشد سبب می‌گردد، تا انسان خود را در ارتباط و در پناه قدرتی عظیم ببیند و احساس قدرت و نیروی سرشار در خود داشته باشد. چه چیزی بیشتر از این می‌تواند احساس قدرت، نشاط و شادابی به انسان بدهد که انسان به چنین قدرتی متصل است. 

پی نوشت:
۱. الجواهر السفیه، محدث عاملی‏، ۱۳۸۰ ش‏، چاپ سوم، انتشارات دهقان‏، ص ۷۱۰
۲. بحارالانوار، علامه مجلسی‏، ج ۶۷، ص ۲۶