بررسی امید در عهد جدید و قرآن

اشتراکات

امید داشتن یکی از فضائل مهم در هر دو دین و نیروی حیات‌بخش، محرک و نشاط‌آفرین است.

امید در مقابل ناامیدی که یکی از صفات رذایل است، به شمار می‌آید. ناامیدی موجب افسردگی و دست یافتن به رذایل دیگر می‌شود.

امید با انتظار و صبر رابطه نزدیک دارد؛ انتظار و صبر، برای نیل به چیزهای امید داشته شده.

امید به وعده معاد و ظهور منجی تعلق می‌گیرد.

افتراق‌ها

امید یکی از سه فضیلت اصلی در مسیحیت است.

امید مستند به عهد جدید، متعلق به (قیامت مردگان) و جلال منجی انسان و جهان، (خداوند، عیسی است) که در رجعت ثانی خواهد آمد.

به اعتقاد مسیحیان، باید با صبر بر ناملایمات، در انتظار جلال منجی به سر برد تا مؤمنان به عیسی مسیح به نجات مقصود دست‌یابند.

امید آنان با بیم بیگانه است و فدیه مسیح، ترس از مرگ را از بین برده است؛ بنابراین باایمان به مسیح مصلوب، نه گناهی هست و نه ترسی از مرگ.

به این سبب مؤمنان در عهد جدید به شریعت و عمل هیچ نیازی ندارند و از قید شریعت رهایند.

اما امید قرآنی یکی از فضائل است که بافضیلت مهم بیم توأم است. امید صرف و بدون بیم، یلگی و هرج‌ومرج در رفتار شخصی و اجتماعی انسان را در پی دارد و نجات و سعادت حقیقی و متوقع، از آن حاصل نمی‌شود (۱).

در اسلام فضیلت واقعی، نتیجه تعادل و تساوی بیم و امید است. به گونه‌ای که با غلبه یکی بر دیگری، از فضیلت به رذیلت تبدیل می‌شود؛ چرا که ارزش سعادت بخشی بیم و امید، در همگامی و توازن آنها است. امید به تنهایی یک بال پرواز انسان به ملکوت است؛ وبال دیگر، بیم است. انسانِ امیدوار صرفاً بدون دغدغه خاطر مرتکب گناه می‌شود؛ درحالی‌که بیم از عذاب پس از مرگ و قیامت، او را از ارتکاب زشتی‌ها بازمی‌دارد.

در اسلام، امید با عمل رابطه مستقیم دارد. انسان امیدوار به فضل و رحمت الهی، قابلیت خویش برای جلب رضایت و رحمت حق تعالی را با عمل به دستورهای او به اثبات می‌رساند. امید، نیروی محرک انسان به سوی کمال و تقرب الهی است؛ در مقابل آن، بیم، نیروی بازدارنده از انحراف و کج روی است که در مسیر رشد و تعالی پیش می‌آید.

امید و توکل مسلمان، به خدای یگانه است، نه به خلق خدا.

منابع:

عسکر قربانی / ایمان، امید و محبت در اسلام و مسیحیت/۲۰۸

بررسی امید در عهد جدید و قرآن

اشتراکات

امید داشتن یکی از فضائل مهم در هر دو دین و نیروی حیات‌بخش، محرک و نشاط‌آفرین است.

امید در مقابل ناامیدی که یکی از صفات رذایل است، به شمار می‌آید. ناامیدی موجب افسردگی و دست یافتن به رذایل دیگر می‌شود.

امید با انتظار و صبر رابطه نزدیک دارد؛ انتظار و صبر، برای نیل به چیزهای امید داشته شده.

امید به وعده معاد و ظهور منجی تعلق می‌گیرد.

افتراق‌ها

امید یکی از سه فضیلت اصلی در مسیحیت است.

امید مستند به عهد جدید، متعلق به (قیامت مردگان) و جلال منجی انسان و جهان، (خداوند، عیسی است) که در رجعت ثانی خواهد آمد.

به اعتقاد مسیحیان، باید با صبر بر ناملایمات، در انتظار جلال منجی به سر برد تا مؤمنان به عیسی مسیح به نجات مقصود دست‌یابند.

امید آنان با بیم بیگانه است و فدیه مسیح، ترس از مرگ را از بین برده است؛ بنابراین باایمان به مسیح مصلوب، نه گناهی هست و نه ترسی از مرگ.

به این سبب مؤمنان در عهد جدید به شریعت و عمل هیچ نیازی ندارند و از قید شریعت رهایند.

اما امید قرآنی یکی از فضائل است که بافضیلت مهم بیم توأم است. امید صرف و بدون بیم، یلگی و هرج‌ومرج در رفتار شخصی و اجتماعی انسان را در پی دارد و نجات و سعادت حقیقی و متوقع، از آن حاصل نمی‌شود (۱).

در اسلام فضیلت واقعی، نتیجه تعادل و تساوی بیم و امید است. به گونه‌ای که با غلبه یکی بر دیگری، از فضیلت به رذیلت تبدیل می‌شود؛ چرا که ارزش سعادت بخشی بیم و امید، در همگامی و توازن آنها است. امید به تنهایی یک بال پرواز انسان به ملکوت است؛ وبال دیگر، بیم است. انسانِ امیدوار صرفاً بدون دغدغه خاطر مرتکب گناه می‌شود؛ درحالی‌که بیم از عذاب پس از مرگ و قیامت، او را از ارتکاب زشتی‌ها بازمی‌دارد.

در اسلام، امید با عمل رابطه مستقیم دارد. انسان امیدوار به فضل و رحمت الهی، قابلیت خویش برای جلب رضایت و رحمت حق تعالی را با عمل به دستورهای او به اثبات می‌رساند. امید، نیروی محرک انسان به سوی کمال و تقرب الهی است؛ در مقابل آن، بیم، نیروی بازدارنده از انحراف و کج روی است که در مسیر رشد و تعالی پیش می‌آید.

امید و توکل مسلمان، به خدای یگانه است، نه به خلق خدا.

منابع:

عسکر قربانی / ایمان، امید و محبت در اسلام و مسیحیت/۲۰۸

بررسی امید در عهد جدید و قرآن

اشتراکات

امید داشتن یکی از فضائل مهم در هر دو دین و نیروی حیات‌بخش، محرک و نشاط‌آفرین است.

امید در مقابل ناامیدی که یکی از صفات رذایل است، به شمار می‌آید. ناامیدی موجب افسردگی و دست یافتن به رذایل دیگر می‌شود.

امید با انتظار و صبر رابطه نزدیک دارد؛ انتظار و صبر، برای نیل به چیزهای امید داشته شده.

امید به وعده معاد و ظهور منجی تعلق می‌گیرد.

افتراق‌ها

امید یکی از سه فضیلت اصلی در مسیحیت است.

امید مستند به عهد جدید، متعلق به (قیامت مردگان) و جلال منجی انسان و جهان، (خداوند، عیسی است) که در رجعت ثانی خواهد آمد.

به اعتقاد مسیحیان، باید با صبر بر ناملایمات، در انتظار جلال منجی به سر برد تا مؤمنان به عیسی مسیح به نجات مقصود دست‌یابند.

امید آنان با بیم بیگانه است و فدیه مسیح، ترس از مرگ را از بین برده است؛ بنابراین باایمان به مسیح مصلوب، نه گناهی هست و نه ترسی از مرگ.

به این سبب مؤمنان در عهد جدید به شریعت و عمل هیچ نیازی ندارند و از قید شریعت رهایند.

اما امید قرآنی یکی از فضائل است که بافضیلت مهم بیم توأم است. امید صرف و بدون بیم، یلگی و هرج‌ومرج در رفتار شخصی و اجتماعی انسان را در پی دارد و نجات و سعادت حقیقی و متوقع، از آن حاصل نمی‌شود [۱].

در اسلام فضیلت واقعی، نتیجه تعادل و تساوی بیم و امید است. به گونه‌ای که با غلبه یکی بر دیگری، از فضیلت به رذیلت تبدیل می‌شود؛ چرا که ارزش سعادت بخشی بیم و امید، در همگامی و توازن آنها است. امید به تنهایی یک بال پرواز انسان به ملکوت است؛ وبال دیگر، بیم است. انسانِ امیدوار صرفاً بدون دغدغه خاطر مرتکب گناه می‌شود؛ درحالی‌که بیم از عذاب پس از مرگ و قیامت، او را از ارتکاب زشتی‌ها بازمی‌دارد.

در اسلام، امید با عمل رابطه مستقیم دارد. انسان امیدوار به فضل و رحمت الهی، قابلیت خویش برای جلب رضایت و رحمت حق تعالی را با عمل به دستورهای او به اثبات می‌رساند. امید، نیروی محرک انسان به سوی کمال و تقرب الهی است؛ در مقابل آن، بیم، نیروی بازدارنده از انحراف و کج روی است که در مسیر رشد و تعالی پیش می‌آید.

امید و توکل مسلمان، به خدای یگانه است، نه به خلق خدا.

منابع:

[1] عسکر قربانی / ایمان، امید و محبت در اسلام و مسیحیت/۲۰۸