1. در قرن 4-5 هیچ موج عربی‌گرایی وجود نداشت. و هیچ "باید"ی هم وجود نداشت که آثار علمی و ادبی به عربی نوشته شود. بلکه دانشمندان و ادیبان، خودشان از سر علاقه به زبان عربی چنین میکردند. مدعی هستید که آنها مجبور بودند عربی بنویسند؟ لطفاً سند بیاورید. لیکن بدانید که اصلا چنین اجباری در کار نبوده و هیچ سندی وجود ندارد که اثبات کننده این اجبار باشد. راحت میتواند گفت که نیمی از واژگان بوستان و گلستان و... عربی است. برخی از فسمتهای آن کلاً عربی است. وزن شاهنامه هم کلاً عربی است (داستان‌های فارسی در سبک عربی حماسی). 3. خوب که چی؟ 4. اینکه مردم باستان از اشعار باستانی خوششان میامد یا نه قابل سنجش و بررسی نیست. اما اینکه از همان قرن 1-2 هجری ناگهان شاعران به الفاظ و اوزان عربی گرایش پیدا میکنند نشان میدهد اشعار پارسی باستان در برابر زبان عربی برایشان ضعیف و بی ارزش جلوه میکرد. 6. عربی جزو زبانهای کلاسیک جهان هست. آقای زرینکوب در کتاب کارنامه اسلام یک بحث مفصلی دارند درباره زبان عربی حتی میفرمایند که در رم، مردم و حاکمان مخفیانه زبان عربی یاد میگرفتند و از ادبیات فاخر عربی لذت میبردند