هیچ شاعر عربی، به فارسی شعر نگفته. اما شاعران بزرگ فارسی مثل سعدی و حافظ و مولوی و... همه اشعاری به زبان عربی دارند. بزرگترین آثار فاخر ادبیات فارسی، مملو از واژگان و عبارات و اوزان عربی است. شما یشتهای اوستا را بخوانید که شعر هست. اصلا هیچ لذت ادبی به انسان دست نمیدهد. هیچ ذوق و شوق و قریحه و ظرافت و جذابیتی در آن نیست. یا منظومه درخت آسوریک (که یکی از مهم ترین متون ادبی ایران باستان هست) را بخوانید که از ایران باستان مانده. اصلا حال انسان بهم میخورد. از بس ضعیف و بی‌روح است. این اشعار ناب پارسی و اوج ادبیات ایران باستانی است. در حد صفر. اما اشعار ادبیات فارسی دوران اسلامی را ببینید و بخوانید. آثار سعدی و حافظ و عطار و مولانا... همه پر از شور و شوق. پر از واژگان عربی. به همین خاطر، زبان عربی به زبان فارسی غنا داد.