با سلام و ادب همه علما، فقها و عرفا روی این نکته متفق القول هستند که انجام واجبات و ترک محرمات انسان را به سعادت حقیقی می‌رساند. آیت الله بهجت آن عارف وارسته می‌فرمایند اگر ما به دانسته های خود عمل کنیم، خداوند علوم دیگر را نیز به ما می‌آموزد یعنی خداوند ما را به ندانسته ها هم آگاه می‌سازد. دقیقا در همین مورد از امام صادق ع روایت است که می‌فرمایند: « مَنْ عَمِلَ بِمَا عَلِمَ کفِی مَا لَا یعْلَم هر کس عمل کند به آن چه می داند، کفایت می کند از آن چه نمی داند. و همچنین امام باقرعلیه السلام نیز فرموده است: « مَنْ عَمِلَ بِمَا یعْلَمُ عَلَّمَهُ اللَّهُ مَا لَمْ یعْلَم هر کس عمل کند به آن چه می داند، خداوند به او می آموزد آن چه نمی داند.» این روایات و بسیاری از روایات دیگر ندر صدد تفهیم این نکته مهم هستند که اگر کسی بخواهد به خدا و سعادت و تعالی برسد اگر فقط به دانسته های خود عمل کند، یعنی همین انجام واجبات سفارش شده و محرمات نهی شده از انها میتواند مسیر عرفان و کمال را طی کند و نیازی نیست متوسل به فرقه ها، فلان کلاسها، استادان آنچنانی و... بشود. اما اینکه فرمودید هر کس در کار خود متخصص بشود و به آن تسلط داشته و از آن لذت ببرد و از طریق همین تخصص به مخلوقات خدا خدمتی ارائه دهد خود نوعی از عرفان است. بله همین طور است، (البته هر کار و تخصصی باید در مرحله اول از لحاظ شرعی و عقلی مورد تایید باشد) و بعد از آن اگر این عمل برای رضای خدا و در جهت خدمت به خلق باشد قطعا انسان را به خداوند نزدیک خواهد کرد. البته این نکته را مد نظر داشته باشد که، کرامت داشتن و امثال اینها نشانه عارف بودن نیست، بلکه عارف واقعی کسی است انجام واجبات کرده و از محرمات الهی دور باشد. موفق باشید