غلو دارای درجات و شدت و ضعف است. این که شما فرمودید نهایت درجه غلو هستش یعنی برای کسی مقام خدایی قائل باشیم که باعث میشه یک انسان از دین خارج بشه. ولی در متن بالا اصلا این ادعا نشده . اما درجات پایینتر غلو مثلا علم فراوان یا مقامات معنوی بالا برای کسی در نظر گرفتن که با عقل و نقل سازگار نباشد باعث کفر نمیشود گرچه گناهی بزرگ محسوب می شود. سخن نگارنده این متن اینه که شیعیان برای امامان خود مقاماتی از قبیل علم فراوان یا عصمت و ... قائلند اما مخالفان این موارد را به معنای غلو در حد اعلا یعنی خدا انگاری امامان در نظر می گیرند و انها را مشرک می نامند در حالیکه مخالفان غافل از این نکته هستند که خودشان هم همین مقامات را برای بزرگانشان قائلند.مثل مواردی که در متن بالا به اون اشاره شده. آیا یک مسلمان نباید در قضاوت جانب انصاف را رعایت کند؟