ادامه=== برای نمونه ایستار، Istar، یکی از دُخترانِ سین، Sin بود. آیین قربانی کردن برای خُدایِ ماه در نوشته هایِ پاس شامرا، Pas Shamra،توضیح داده شُده است. نوشتارهایی که از شهر باستانی اوگاریت(اوگاریت، Ugarit، یک بندر باستانی در سوریه که دیرینگی آن به دوران بُرُنز (Bronze) میرسد.) بدست آمده اند، نشان میدهند که خُدایِ ماه گاهی کوسوه، Kusuh، نامیده میشُد. در مصر باستان خُدای ماه بر نگاره هایِ دیواری و بر سر تندیس ها نشان داده شُده است. او دادرس مردان و خُدایان بود. نَسک (کتاب) «عهد عتیق» یهودیان و ترسایان پیوسته پرستش خُدای ماه را نکوهش کرده است. هرگاه که اسرائیلی ها در دام بُت پرستی گرفتار میشُدند، آن آیینی که آنها برمیگُزیدند، آیین ماه پرستی بود. راستی این است که آدم میتواند نمادِ هلال ماه را در جهانِ باستان در هرجایی پیدا کُند، روی مُهرها، بر سُتون هایِ سنگی، آوندها (ظرف ها)، نگاره های دیواری، اُستوانه هایِ گلی، گوشواره ها، گردن بندها...در شهر تلِ اوباید Tell-el-Obeid، یک گوساله-ی مسی با نماد هلال ماه بر پیشانیش پیدا شُد، یک بُت با پیکر یک گاو نَر و سر یک آدم که سمبل هلال ماه را بر پیشانیش گوهرنشان کرده بودند. در شهر اور{شهر اور، Ur، یکی از شهرهای باستانی سومریان بود که جایگاه آن هم اکنون در عراق است.} ، یک تندیس سنگی یافته شُد که نمادِهلال ماه سر آنرا میساخت، و از اینرو این یافته مهمترین سند برای آیین ماه پرستی است که تاکنون بایگانی شُده است. از بهر نشان دادنِ دلبستگی به خُدای ماه، حتی خمیر نان را به ریخت هلال ماه میپُختند. شهر باستانی اور چلدیز، Ur of Chaldees، را نیز که ترسایان میهن ابراهیم میشناسند، ویژه-ی خُدای ماه کرده بودند. سنگ نبشته هایِ بدست آمده از آن دوران نشان میدهند که گاهی این شهر را نانار، Nannar، نامیده اند. یک پرستشگاهِ خُدایِ ماه بدستِ لئونارد وُولی، Leonard Woolley، در شهر اور، Ur خاکپرداری شُد. او نمونه هایِ فراوانی از نشانه های ماه پرستی را در شهر اور، Ur از زیر خاک بیرون آورد که تا به امروز در موزه-ی بریتانیا به نمایش گُذاشته میشوند. یکی دیگر از باستانشناسان به نام هاران، Harran، نیز اشاره کرده است که این ابزارها ویژه-ی آیین ماه پرستی هَستند. در دهه-ی 1950 یک پرستشگاهِ بُزُرگِ ماه پرستی در شهر هازر، Hazer، در فلسطین از زیر خاک بیرون آورده شُد؛ دو بُتِ خُدای ماه در آنجا پیدا شُد و هرکدام از آنها تندیس مردی بودند که بر تَختی نشسته و نماد هلال ماه روی سینه-ی آنها کَنده کاری شده بود. سنگ نبشته هایی که به همراه این تندیس ها یافته شُدند، به روشنی نشان میدهند که این تندیس ها بُت خُدای ماه بودند. چندین تندیس کوچکتر نیز یافته شُدند که به کُمک سنگ نبشته های بدست آمده در کنار آنها، به نام دخُترانِ خُدای ماه شناسایی شُدند. (ادامه دارد.....)