سلام الهام. فرق است بین کسی که در راه قرار دارد و حرف درست می‌زند با کسی که در راه نیست و حرف درست می‌زند. رهبران معنوی جدید و مدعیان دروغین باید حق را در کنار باطل بگویند تا مخاطب شک نکند. سپس اون مخاطب جذب شود و سپس مرید او شوند. اصلا گاهی کلماتی که او می‌گوید و ما مفهومی از آن درک می‌کنیم غیر از آن مفهومی است که خود نویسنده اراده کرده. امام علی علیه اسلام می‌فرمایند: « كَلِمَةُ حَقٍّ يُرَادُ بِهَا بَاطِلٌ» ( نهج البلاغه، خطبه 40) پس برای شناخت دیدگاه او در مورد بعضی کلمات را از سخنان خود او بیرون آورد نه این‌که با دید دینی سراغ گفته‌های او رفت و تفسیری دینی برای آن‌ها ساخت. مثلا بخشش: این‌ که در کلمات اکهارت، «بخشش» در مقابل «کینه توزی» و یا «خساست» (مفهوم اسلامی) نیست، بلکه در مقابل «ندامت» است. بخششی که اکهارت به آن دعوت می‌کند، درحقیقت دعوت به سرپوش گذاشتن بر وجدان اخلاقی است؛ یعنی چراغی به نام «عذاب وجدان» که ممکن است سوسوی آن در نهایت، آدمی را به خالقش پیوند دهد و راه بستة انسان مدرن به عالم معنا را باز کند، در مکتب اکهارت، ضدّ ارزش است و مدفون کردن آن، ارزش معرفی می‌شود! و این عین آن‌چیزی است که معنویت سکولار خواهان آن است (ظلم ضالم و سکوت جوامع در برابر آن‌ها). لفط بعدی که می‌توان روی آن دست گذاشت «خود سازی» است؛ در دین به معنای کنار گذاشتن « رذایل نفسانی » است در حالی که اکهارت توله به تغییر درونی دعوت نمی‌کند، بلکه به تغییر در نگرش اکتفا کرده است. خداییش آیا با نظاره‌گری محض و با زیستن در نیروی حال، رذایل درمان شده‌اند و انسان از خطر آن‌ها در امان است؟ اصلا همین‌که شما گفتید: «توی لحظه باش...توی لحظه نه قضاوتی هست..نه ملامت...نه شکایت...» یعنی چی؟ یعنی اینکه تسلیم محض باش و سکوت کن در مقابل ظلم در مقابل ناهنجاری درمقابل شیطان ووو. اساسا هر چه که در زمان حال است محصول گذشته است و عملی که در حال انجام می‌شود برای آینده است پس انسان از گذشته عبرت می‌گیرد برای عملی که نتیجه‌ی آن در آینده است.