عبدالحسین زرینکوب، دو قرن سکوت، تهران: انتشارات سخن، 1381. ص ۲۷۴ ： پس از قتل عام مانویان مزدک روی کار آمد. آیین او تاویلی از آیین زرتشت بود. او خودش موبد بود. در پی برابری بود. هرچند اشتراکات ناموسی را به او نسبت دادند و معلوم نیست که درست باشد. ص۲۷۵： "با کشتار شگفت انگیزی بی شفقتی که انوشیروان از پیروان مزدک کرد موبدان گمان بردند که ایین پسر بامداد یکسره از جهان برافتاد اما این گمان درست درنیامد". ص 275 : بر مزدک داغ زندقه نهادند ! یعنی او را به این مسئله متهم کردند. در حالیکه چنین چیزی ثابت نشده است.