پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با یکی از باستانگرها گفتگو می‌کردم. می‌گفت «آخوندها در تاریخ ایران هیچ کار مثبتی انجام ندادند!» گفتم: این قدر از روی کینه و خشم قضاوت نکنید. بسیاری از کانال‌ها و پیج‌های مجازی تلاش می‌کنند نقاط سیاه و خاکستری را در بوق و کرنا کرده و نقاط مثبت و روشن را از شما مخفی کنند. تا به شما حس بدبختی القاء و این گونه شما را عصبانی کنند. در همین دفاع مقدس، حدود 3500 روحانی شهید داشتیم و طلبه‌ها در بسیاری از امور خیر، پیش‌قدم هستند. مثلاً در همین ماجرای سیل گلستان و پل‌دختر و... که بسیاری از طلاب و روحانیون، بی‌منت برای خدمت به مردم حرکت کردند. اما این تقدیر خداست که بیشتر طلبه‌ها و روحانیون، هم در مواقع حساس، در کارهای خیر پیشقدم باشند و هم زخم زبان و حرف ناحق بشنوند و البته چون این‌ها در راه خدا صبر می‌کنند قلب‌هایشان متبرّک است. اما بعد... این آخوندها بودند که سال‌ها در برابر استعمار، برای حفظ استقلال کشور مبارزه کردند. از میرزای شیرازی تا میرزا کوچک خان جنگلی همه آخوند بودند. این آخوندها بودند که سرمایه فقهی و حدیثی شیعه را حفظ کردند و نگذاشتند سیره اهل‌بیت در تاخت و تاز دشمنان و در جنگ‌ها، نابود شود. اکثر بزرگان تاریخ ایران در علم و ادب و فرهنگ، آخوند بودند. این روحانیون مسلمان بودند که علم و دانش را در ایران و جهان شکوفا کردند. مثلاً:

محمد بن موسی خوارزمی، ریاضیدان، ستاره‌شناس، فیلسوف، جغرافیدان و مورخ شهیر ایرانی در دوره بنی‌العباس است. او در قرن 2-3 هجری زندگی می‌کرد. او پدر علم جبر و از بزرگترین ریاضی‌دانان تاریخ بشر است. آ‌ن‌چنانکه واژه الگوریتم (Algorithmus) از نام خوارزمی گرفته شده است. او در عصر مأمون زندگی می‌کرد و از اعضای عالی‌رتبه دار الحکمة بغداد بود. گذشته از جایگاه عالی او در ریاضیات، وی یک عالم دینی هم بود. با اینکه اجداد او از رهبران دینی زرتشتی بودند؛ اما خود، اعتقادی راسخ به اسلام داشت. 

ابن کثیر، او را با لقب «الحافظ الکبیر» می‌نامد که لقب علمای حدیث شناس و مدرسین علوم حدیث بود. [1] همچنین او در مقدمه کتاب «جبر و المقابله» این چنین می‌نویسد: «خدایی که محمد را در روزگاری به پیامبری فرستاد که پیوند مردم با پیامبران گسسته شد و حق ناشناخته ماند... پیامبری که با آمدنش کوردلان بینا شدند و گمراهان از هلاکت رهایی یافتند... خدا بر محمد و خاندانش درود فرستد.»

پی‌نوشت:

[1]. ابن کثیر الدمشقی، اسماعیل بن عمر، البداية و النهاية، بيروت: دار الفكر، 1986، ج 2 ص 260.