پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سوگند در لغت به معنی گوگرد (Sulphur) است.[1] در قوانین زرتشتی، قاضی در محکمه در حلق متهم گوگرد می‌ریخت. اگر زنده می‌ماند یعنی بی‌گناه است و اگر می‌مُرد یعنی گنهکار بود.[2] لیکن در دوران اسلامی، این رسم نامعقول، برچیده شد و جای خود را به قانون عاقلانه‌ی «شاهد و بیّنه» که یک قانون قرآنی است، داد. یعنی مدعی متهم باید با دلیل و مدرک و یا به وسیله‌ی شاهد عادل، سخن خود را اثبات کند. لیکن واژۀ سوگند همچنان در ادبیات فارسی باقی ماند و به اشتباه، به معنی قَسَم درآمد.

پی‌نوشت:

[1]. حسن عمید، فرهنگ فارسی عمید، تهران: مؤسسه انتشارات امیر کبیر، 1387، ص 765.
[2]. مری بویس، زرتشتیان باورها و آداب دینی آن‌ها، تهران: انتشارات ققنوس، 1392، ص 215. حسن عمید، همان، ص 765. سعید زاویه و آمنه صافی‌تبار، «بررسی آیین‌های اساطیری داوری ایزدی در ایران باستان»، فصلنامهٔ ادبیات عرفانی و اسطوره شناختی، بهار 1392، ص 67-70. همچنین بنگرید به:
Mary Boyce, ĀTAŠ. Encyclopædia Iranica, Last Updated: August 17, 2011, Vol. III, Fasc. 1, pp. 1-5.
Leon Goldman, RAŠN YAŠT. Encyclopædia Iranica, Last Updated: Last Updated: September 4, 2013.
M. Schwartz, “Pers. saugand xurdan, etc. ‘To take an oath’ (Not *‘to drink sulphur’),” in Etudes Irano-aryennes Offertes à Gilbert Lazard, ed. C.-H. de Fouchcour and Ph. Gignoux, Paris, Association pour l’avancement des études iraniennes, 1989, pp. 293-295.