پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بر خلاف پیامبران الهی که فی نفسه هیچ‌گاه اقدام به نمادسازی برای ادیان الهی نداشته و تنها به دنبال وحدت انسان‌ها تحت لوای بندگی خداوند بوده‌اند، پیشوایان بهائیت همچون گروه‌های سازمانی، به دنبال تشکیلاتی کردن و نمادسازی برای فرقه‌ی خود بوده‌اند. لذا در این مقاله، سعی بر آن داریم تا با نمادهای ساختگی تشکیلات بهائیت آشنا شویم تا مبادا ندانسته، مورد استفاده قرار گیرد.
اولین نشانی که توسط علی‌محمد شیرازی در لوح هیکل الدین به کار برده شد و پیشوایان بهائیت آن را به عنوان یکی از نمادهای خود به کار می‌برند، نماد ستاره‌ی پنج پر می‌باشد. از نظر پیشوایان بهائیت، یکی از نمادها و علامت‌های فرقه‌ی بهائیت، ستاره‌ی پنج پر است. ستاره‌ای که قبل از باب، نتاگرام به عنوان سمبل دینی‌ای ارزشمند نامیده شده که توسط بابلی‌ها و نیز یونانی‌های باستان استفاده می‌شده است.

نماد دیگری که بهائیان از آن به عنوان نقش اسم اعظم یاد کرده و آن را بر روی نگین انگشتر، دستبند، و... ترسیم یا حک می‌کنند؛ توسط عبدالبهاء (رهبر دوم بهائیان) ارائه شده است. از این‌ رو در کتاب "اصول دیانت بهائی" پیرامون مفاهیم من در آوردی برای این نماد می‌خوانیم: «نقش اسم اعظم که اغلب بر روی نگین انگشتر، دستبند، و... ترسیم یا حک می‌کنند، این طرح توسط حضرت عبدالبهاء طرح گردیده است. آن شامل سه خط افقی است که نمایانگر عالم حق، عالم امر و عالم خلق است. خط عمودی که سه خط افقی را بهم مربوط می‌کند، نمایانگر مظاهر الهی است که عالم حق را به عالم خلق مربوط می‌سازند. دو ستاره در دو طرف نمایانگر حضرت باب و حضرت بهاءالله می‌باشند. چهار حرف «هـ» دو چشم نمایانگر حضرت بهاءالله و دو خط که به شکل «ب» هستند، نشان حضرت باب می‌باشند».[1]

از طرف دیگر بهائیان، حسینعلی نوری را نهمین پیامبر پس از پیامبران بزرگ (حضرت ابراهیم، حضرت موسی، کریشنا، زرتشت، بودا، حضرت مسیح، حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) و علی‌محمد باب) می‌دانند. البته در این مورد بهائیان در ذکر نام پیامبران حضرت نوح (علیه السلام) را حذف کرده و به جای آن کریشنا و بودا را که از پیامبران نبوده‌اند قرار داده‌اند تا جذب پیروان آن دو راحت‌تر صورت پذیرد.

اما در تشابه این نماد با نشان عالی درجه‌ی سی و سه فراماسونری؛ جالب است بدانیم درجات عالی ماسونی، نخستین‌بار در قرن هجدهم میلادی در لژهای فراماسونری اسکاتلند تأسیس شده و به همین جهت به «آئین اسکاتلندی» یا Scottish Rite شهرت یافته است. آخرین درجه‌ی ماسونی درجه‌ی سی و سوم به شمار می‌آید که به آن «بزرگ بازرس کل» Grand Inspector General می‌گویند و به موجب آخرین برآورد، از میان بیش از هفت میلیون فراماسون در سراسر جهان، در حدود هفتاد هزار نفر، یعنی کمتر از یک درصد فراماسون‌ها به این درجه ارتقاء یافته‌اند.

لذا ستاره نُه پر بهائیت که در مهندسی و معماری بناهای مشرق الاذکار (معابد بهائی) نیز رعایت می‌شود، بخاطر قداست عدد نُه در فرقه‌ی بهائیت می‌باشد.

اما در حالی که نماد تمام ادیان الهی چیزی جز ایمان و عمل صالح نمی‌باشد، سران فرقه‌ی ساختگی بهائیت به دنبال تشکیلاتی کردن فرقه‌ی خود، نمادهایی را کپی‌برداری و یا طراحی کرده و با تفاسیر من در آوردی، به آن‌ها قداست داده‌اند تا بلکه بتوانند با تبلیغات آن‌ها در قالب زیور آلات و اشیاء مختلف، جاذبه‌هایی ظاهری را برای مخاطبین خود فراهم سازند.

پی‌نوشت:
[1]. داریوش و گریس شاهرخ، اصول دیانت بهائی، 154 بدیع، صص 58 تا 56.