پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالرحمن بن احمد جامی از ادیبان و حکیمان ایرانی قرن 9 هجری در آثار خود به فراوانی اسکندر مقدونی را ستوده و از او به نیکی یاد کرده است. از آثار مشهور او «هفت اورنگ» است که بخشی از آن تحت عنوان «خردنامه اسکندری» به ستایش و تقدیر اسکندر می‌پردازد و متعدداً اسکندر را به عنوان ذوالقرنین قرآنی می‌ستاید. از جمله می‌گوید که اسکندر ابتدا به مغرب و سپس به مشرق رفت. سپس در مسیر خود به یأجوج و مأجوج رسیده و از جهت نجات مظلومین، سدّی در برابر آنان ساخت: «پی بستن سد به مشرق نشست، در فتنه بر روی یأجوج بست».[1] در دیگر آثار جامی نیز ستایش اسکندر به عنوان ذوالقرنین، واضح است. برای نمونه اسکندر را در پی آب حیات می‌خواند.[2] جالب اینکه جامی در آثار خود،‌ ابداً نامی از کورش به عنوان شاه ایران نمی‌برد. در مقابل، به ستایش اسکندر پرداخته و از او تمجید می‌کند.

پی‌نوشت:

[1]. عبدالرحمن جامی، هفت اورنگ، خردنامه اسکندری، بخش ۳۳: داستان جهانگیری اسکندر.
[2]. عبدالرحمن جامی، هفت اورنگ: سلسلةالذهب، دفتر اول، بخش ۱۲۴: رفتن اسکندر در ظلمات و رسیدن بر زمینی پر سنگریزه.