در حالی‌که ابوهریره تا سال 7 هجری، مسلمان نبوده و پس از اسلام آوردن تنها یک سال و نیم از 3 سال پایانی حیات رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) را در مدینه حضور داشته تنها در کتاب بخاری 418 روایت از او نقل کرده، امّا از امیرمؤمنان (علیه السّلام) که از آغاز تا پایان عمر در کنار پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) حضور داشته و عالم‌ترین صحابه بوده و حتی اگر روزی یک روایت از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرا می‌گرفت، باید بیش از 12 هزار روایت نقل می‌فرمود، تنها 29 روایت نقل نموده است. «در منابع حدیثی [اهل‌سنت] از علی بن ابی‌طالب 586 روایت نقل شده، که بخاری و مسلم بر 20 روایت اتفاق نظر داشته و بخاری تنها 9 روایت و مسلم 15 روایت نقل کرده است.»[1] ابن‌تیمیه، بزرگ‌ نظریه‌پرداز وهّابیت با اعتراف به این حقیقت می‌گوید: «تمام روایاتی که در متون روایی اهل‌سنت از علی (علیه السّلام) روایت شده، 586 حدیث است، که تنها 50 روایت آن صحیح می‌باشد.»[2]

گفتنی است از ابوهریره بیشترین روایات در منابع روایی اهل‌سنت نقل شده: «در منابع حدیثی [اهل‌سنت] از ابوهریره 5374 حدیث از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل شده که بخاری و مسلم بر 325 حدیث او اتفاق نظر داشته و بخاری به تنهایی 93 روایت و مسلم 190 روایت از او نقل کرده‌اند.»[3]
این در حالی است که به گفته خود ابوهریره این همه حدیث، تنها یک کیسه از کیسه‌های حدیث نزد او بوده: «ابوهریره همواره می‌گفت چه بسیار کیسه‌های حدیث که هنوز آن را نگشوده‌ام!.»[4] یعنی با این حساب اگر بنا بود، ابوهریره آن دو کیسه دیگر از حدیث خود را نیز بگشاید، باید بیش از 16 هزار حدیث از او روایت شده باشد. البته طبق اعتراف خود ابوهریره، علت نقل این همه حدیث، پر کردن شکم بود: «من شخص بیچاره‌ای بودم که صرفاً جهت پر کردن شکم خود دنبال پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) راه می‌افتادم.»[5]

یعنی کسی‎که در زمان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) برای پر کردن شکم خود دنبال آن حضرت راه می‌افتاده، تکلیفش پس از آن حضرت در برابر تهدید‌ها و تطمیع‌های حکّام و خلفای پس از آن حضرت، روشن است. از جمله شواهدی که بر زیاده‌گویی و بی‌اعتباری احادیث ابوهریره دلالت دارد، اعتراض و تهدید عمر بن خطّاب نسبت به کارخانه حدیث‌سازی وی می‌باشد؛ ابوزرعه دمشقی با سند صحیح از سائب بن یزید روایت کرده: «از عمر بن خطاب شنیدم، که به ابوهریره می‌گفت: یا نقل از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را ترک می‌کنی، یا این‌که تو را به همان‌جا که بودی [سرزمین دوس که قبیله ازد در آن‌جا سکونت داشت و ابوهریره نیز از آن قبیله بود.] تبعید سازم.»[6]

پی‌نوشت:

[1]. عمدة القاری، بدر الدین عینی، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 2، ص 147.
[2]. منهاج السنة النبویة، ابن‌‌تیمیه، مرسسة قرطبة، ج 7، ص 519. جهت مشاهده تصویر کلیک کنید.
[3]. عمدة القاری، بدر الدین عینی، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 18، ص 34.
[4]. سیر أعلام النبلاء، ذهبی، مؤسسة الرسالة، بیروت، ج 2، ص 597.
[5]. صحیح بخاری، بخاری، دار ابن کثیر، بیروت، ج 1، ص 55.
[6]. تاریخ مدینة الدمشق، إبن عساکر، دارالفکر، بیروت، ج 50، ص 172.