پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «اعلم امّت بعد از من، علی‌بن‌ابی‌طالب است.»
كنز العمال فی سنن الأقوال والأفعال، متقی هندی، ج11، ص614.

ابن حجر عسقلانی در شرح ماجرای مباهله، روایات مرسل و تقطیع شده را ذکر می‌کند و از روایات صحیح مسلم که نام اصحاب کساء را به عنوان افراد مباهله کننده ذکر می‌کند نمی‌آورد و روایتی مرسل از ابن ابی‌شیبه نقل می‌کند که در آن، نام امیرالمؤمنین به عنوان حاضرین در مباهله نیست.

ابن‌‌ قیم هنگامی‌که به واقعه‌ی مباهله می‌رسد، در یک دشمنی آشکار با امیرالمؤمنین، نام ایشان را با وجودحدیث صحیح، حذف می‌کند و منکر حضور ایشان می‌شود. او می‌نویسد: هنگامی‌که آیه مباهله نازل شد، پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فاطمه و حسن وحسین (علیهم‌السلام) را فراخواند و برای مباهله راهی شدند.

واحدی درباره آیه مباهله می‌گوید: پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، فاطمه و حسن وحسین (علیهم‌السلام) را فراخواند و برای مباهله راهی شدند و آیه در مورد آنان نازل شد؛ شعبی می‌گوید: منظور از «ابنائنا» امام حسن و حسین (علیهماالسلام) هستند؛ منظور از «نسائنا» حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) و منظور از «انفسنا» ا

طنطاوی از جابر نقل می‌کند، هنگامی‌که آیه مباهله نازل شد، فردای آن روز پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) امیرالمؤمنین، فاطمه، حسن وحسین (علیهم‌السلام) را فراخواند و برای مباهله راهی شدند.
تفسير الوسیط للقرآن الکریم، طنطاوی، ج2، ص130.

سعد بن ابی‌وقاص چند فضیلت از امیرالمؤمنین در مقابل معاویه ذکر می‌کند، ازجمله این‌که هنگامی‌که آیه مباهله نازل شد، پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) امیرالمؤمنین، فاطمه، حسن وحسین (علیهم‌السلام) را فراخواند و فرمود: خداوندا! اینان اهل من هستند.
تذكرة الخواص، سبط بن جوزی، ص19.