بهائیان در حالی سعی بر انکار ارتباط پیامبرخوانده‌ی بهائیت با استعمار روس‌تزار دارند که وی صراحتاً، به حقوق‌بگیری خود از امپراطوری روس تزار اعتراف کرده است. با این حال، چگونه یک مواجب‌بگیری امپراطوری ظالم، ستمگر و غاصب می‌تواند پیامبری الهی باشد؛ حال آن‌که خدای تعالی صراحتاً از تکیه بر ظالمین نهی کرده است.

عبدالبهاء با توجیه عدالت برخی سلاطین، به قدری جناح سیاسی خود را تغییر داده که واژه‌ی عدالت، دست‌مایه‌ی توجیه این چرخش‌های او گشته است. همچنان که عبدالبهاء پیش از اشغال فلسطین، حاکمان عثمانی را عادل خوانده و پس از اشغال آن به دست انگلیس، منطق او نیز تغییر و از شکست عثمانی ابراز خوشحالی نموده و دشمن این حکومت را عادل دانسته است.

هرچند در ابتدا روس‌تزاری، یکه‌تاز حمایت و تقویت جریان بابیت و بهائیت بود، اما وقتی رقیب روس‌ها (یعنی انگلیس)، متوجه این فرصت شدند، آن‌ها هم به تکاپو افتاده تا از جریان بهائیت به نفع خود بهره‌برداری کنند. ولی به راستی که بهائیت، از چه ویژگی خاصی برخوردار بود که دربار امپراطوری‌های استعماری، برای به خدمت گرفتن او مسابقه داشتند؟!

پس از مشارکت پیامبرخوانده‌ی بهائیت در به آشوب کشیدن کشور و نقش او در ترور ناصرالدین‌شاه، تلاش‌هایی از جانب حکومت و علماء برای اعدام وی صورت گرفت. این تلاش‌ها سرانجام با تهدید کنسول روس در ایران، به راه‌اندازی نهر خون در تهران بی‌ثمر ماند. اما به راستی با چه هدفی دولت روس حمایت خود را از این سرکرده‌ی بابی دین‌ساز اعلام داشت؟!

پیشوای بابیت، برای اثبات خوش‌خدمتی به اربابانش، پیروان خود را به جاسوسی برای اطلاع از جزئیات امور حکومتی فراخواند. پیامبرخوانده‌ی بهائیت نیز پیروان خود را به خدمت به حامیانش فراخوانده است. در این صورت، از آن‌جا که شکل‌گیری و امتداد جریان بابیت و بهائیت با حمایت استعمار بوده، آیا این نشانه‌ها را چیزی جز جاسوس‌پروری می‌توان نامید؟!

با توجه به حمایت همه‌جانبه‌ی آمریکا از بهائیت، بهائیان موظفند تا هرگونه خدمتی (از جمله جاسوسی) را به آن‌ها بنمایند. از این‌رو اسناد، حکایت از ارتباط اطلاعاتی متقابل میان بهائیت و آمریکا وجود دارد. اما به راستی چگونه می‌توان شعار عدم مداخله در امور سیاسی سر داد و در عین حال، جاسوسی و خیانت به وطن، جرم مشترک مجرمین بهائی باشد؟!