در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی آیین بهایی، با ابراز انتقاد به حکومت و قانون اساسی ایران، اساس حکومت دینی، بر پایه‌ی تبعیض و نابرابری معرفی شد. در پاسخ به این اظهارات می‌گوییم: بسی جای تعجب است، حال که آرزوی تشکیلات بهائی برای راه‌اندازی سلطنت دینی خود در ایران محقق نشد، اینک با چه منطقی اساس آن را زیر سؤال می‌برد؟!

کارشناس یکی از برنامه‌های شبکه‌ی آیین بهایی، از این‌که چرا رعایت کرامت انسانی افراد در ادیان، منحصر به رعایت نوع خاصی از رفتار توسط ایشان می‌گردد، گلایه کرد. گلایه‌مندی بهائیان از این موضوع در حالیست که پیشوایان بهائی، همواره در گفتارهای خود، به سایر عقاید توهین و غیربهائیان را حتی اگر از عالم‌ترین‌ها هم باشند، خوارترین شمرده‌اند.

در کتاب اقدس بهائیان آمده است که بهاءالله قبر خود را بعنوان قبله‌ی بهائیان معرفی می‌کند و بزرگانِ بهایی هم طبق همین فتوا دادند، و اعمال عبادی آنها به سمت همین قبله صورت می‌گیرد. این در حالی است که تمام ادیان الهی مردم را به توحید دعوت می‌کنند و تا به حال پیامبری دیده نشده که مردم را به سجده‌ی بر خود یا سجده‌ی بر قبر خود امر کند.

در کتاب‌های علی‌محمدباب خشونت شدیدی در برخورد با سایر ادیان دیده می‌شود. وحتی جان و مالِ غیر مؤمنین به بیان را در خطر قرار می‌دهد. او گمان کرده با این احکام می‌تواند دنیا را اهل بیان کند.آنها معتقدند که مطالبِ آنها از طرف خدا نازل شده است در حالی‌که هیچ سنخیتی بین مطالبِ آنها و ادیانِ الهی وجود ندارد.

در یکی از شبکه‌های مجازی تحت کنترل فرقه‌ی بهائیت، مقاله‌ای در خصوص ازدواج با محارم در بهائیت، منتشر شد. نویسنده‌ی این مقاله مدعی شد که انتساب جواز ازدواج با محارم، به بهائیت، تُهمتی بیش نیست. اما با بررسی منابع بهائی، بدین موضوع پی خواهیم برد که ازدواج با محارم در بهائیت، نه یک تُهمت بی‌دلیل، بلکه یک مستند تلخ است.

در زمان اسدالله علم، لایحه‌ای به تصویب رسید که بنا بر استدلال امام و علماء موجب نفوذ و سلطه‌ی بهائیت برایران می‌شد. برطبق یکی از مفاد این لایحه افراد می‌توانستند با هر کتاب آسمانی مراسم تحلیف را به جای آورند؛ که باعث به حاشیه کشیدن قرآن و تضعیف اسلام می‌شد. با هوشیاری امام و علماء این توطئه‌ی شوم در نطفه خفه شد.