علی‌محمد شیرازی معروف به باب، که خود را ناسخ اسلام می‌دانست، مدعی علم الهی و بی‌مانندی آثارش شده است. اما این ادعاها در حالیست که با نگاهی کوتاه به نوشته‌جات او، سُستی این ادعایش بر ما آشکار می‌شود. چرا که آثار علی‌محمد شیرازی، بسیار سخیف، پیش پا اُفتاده و مضحک‌تر از آن است که دعوت به تحدّی از او پذیرفته باشد.

شیخیه برای این‌که مشکل مسأله‌ی غیبت امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) را در عصر غیبت حل کند که آیا جسم حضرت دیده می‌شود یا نه؟ جسم را به سه قسم دنیوی، هورقلیایی و اُخروی تقسیم کرده و برای هر یک ویژگی‌هایی را بیان کرده است؛ سپس معتقد شده که ایشان هم اکنون با جسم هورقلیایی و در عالم هورقلیا به سر می‌برد. این نظریه با مخالفت علمای شیعه مواجه شده است.

قدما، جهان را به هفت اقلیم تقسیم و آن‌ها را کشورهای زمینی نام گذاشته بودند. عالم هورقلیا چون فوق این اقالیم بود، به اقلیم هشتم نام نهادند. شیخیه این واژه را أخذ و بدون هیچ دلیلی آن را محل اقامت امام زمان (عج) دانستند و مدعی شدند هرگاه حضرت بخواهند وارد این اقالیم شود، باید بدن هورقلیایی را کنار گذاشته و متلبس به بدن دنیوی شوند.

علی‌محمد باب در عین حال که علم خود را الهی می‌دانست، دچار اشتباهات فاحش علمی شده است. همچنان که وی رسالت حضرت داوود (علیه السلام) که از انبیاء بنی‌اسرائیل است را پیش از حضرت موسی (علیه السلام) دانسته است. پیامبرخوانده‌ی بهائیت نیز بر خلاف آموزه‌ی تطابق دین با علم و عقلی که به او منتسب می‌کنند، به توجیه این ادعای غلط باب روی آورده است.

علی‌محمد شیرازی پیشوای مسلک بابیت و بهائیت، بارها به پوچی و هیچی آثارش در مقابل آموزه‌های اهل‌بیت (علیهم السلام) اعتراف کرده است. اما در همین حال، وی در اظهاراتی کاملاً متناقض، نوشته‌جات سرتاپا غلط خود را بالاتر از کتاب آسمانی قرآن می‌دانست. با این حال می‌توان این پیشوای بابیت و بهائیت را مصداق بارز شخصی سودازده و دوقطبی دانست.

عبدالبهاء ضمن حکایتی مدعی می‌شود که بهترین زاد و توشه برای آخرت، فقر و عجز و ضعف است. این در حالیست که اگر حقیقتاً فقر سبب رستگاری است، پس کاخ نشینی مدعی پیامبری بهائیت و شخص عبدالبهاء در شهر عکّا، چه توجیهی دارد؟! و به راستی اگر راه رستگاری از فقر می‌گذرد، پس ادعای ابداع تعلیم تعدیل معیشت در بهائیت چه معنا دارد؟!