متوجه باشیم که بهائیان سابقه خوبی ندارند چرا که در حکومت پهلوی هم قوانین حکومت را نادیده گرفته و به آنها نیز خیانت می‌کردند، طبق گزارش ساواک در زمان محمد رضا شاه اینطور آمده است: «با توجه به این‌که بهائیت فرقه‌ی است که روش‌ آن ضدیت با دین مبین اسلام و قوانین جاریه مملکت است..... مراجع مملکتی برای آنان فاقد ارزش و معتقدند هر موضوعی باید در بیت العدل بررسی شود».

مبلّغان بهائی با استناد به آیه‌ی 34 سوره اعراف ادعا دارند که برای هر اُمّتی از جمله اسلام، اَجَلی معین شده و اَجَل اسلام با آمدن سرکردگان بهائی، به پایان رسیده. در جواب می‌گوییم: مفهوم آیه، نابودی دین و مذهب نیست، بلکه نابودی مردم بسبب نافرمانی است؛ بعلاوه در زبان عربی، کلمه‌ی اُمّت، به معنای جمعیت و گروه است، نه دین و مذهب.

بهائیان ادعا دارند که مراد از مکان قریب در سوره‌ی «ق» جبل کرمل، که محل دفن رهبرشان است، می‌باشد و این آیه اشاره به ظهور رهبرانشان دارد. در پاسخ می‌گوییم بسیاری از مفسرین منظور از منادی را همان نِدا دهنده‌ای دانسته‌اند که سبب زنده شدن مردگان می‌شود و مراد از «مکان غریب» را کنایه از شنیده شدن صدای منادی در همه‌جا دانسته‌اند.

یکی از شبهات قرآنی که بهائیان مطرح می‌کنند، کلمه‌ی «یلقی الروح» در آیه‌ی 15 سوره غافر است. ایشان مدعی‌اند که این آیه دلالت بر آمدن پیامبر جدید دارد. اشکال: 1. فعل مضارع در این آیه، بر زمان آینده دلالت نمی‌کند. 2. شأن نزول آیه با مدعای بهائیان یکی نیست. 3. با توجه به آیات دیگر، اسلام، خاتم ادیان است.

از جمله موانعی که جهان استکبار و نوکران آن، همچون فرقه‌ی بهائیت، برای پیشبرد اهداف توسعه‌طلبانه‌ی خود می‌بینند، مسأله‌ی حجاب و عفت زنان است. آن‌ها قصد دارند با ترویج بی‌حجابی و بی‌بند و باری، با این حکم فطری، اسلامی و ملّی به ستیز برخیزند تا جوانان کشورهای جهان سوم، سرگرم شهوترانی شده و از توسعه و بصیرت به دور باشند.

بهائیان در ایران به نام جدایی دین از سیاست، به سیاسی کاری و ایجاد فتنه مشغول شده‌ و با این استدلال اینکه: وظیفه‌ی روحانیون، حکومت کردن نیست، اساس حکومت اسلامی را زیر سؤال می‌برند. در جواب می‌گوئیم که اساس دین اسلام از سیاست جدا نبوده و خداوند در قرآن، حکومت را مختص پیامبر، اهل‌بیت (علیهم‌السلام) و به تبع مؤمنین می‌داند.