پایگاه جامع فرق ادیان و مذاهب_ نسبت به اتهامات وارد شده به شیعه، توسط برخی از سردمداران فرقه‌های ضاله که خود را شیعه معرفی کرده‌اند، باید گفت که این افراد، بازیگران قدرت و سیاست‌های دولت‌های غربی هستند، و از طریق سرویس‌های جاسوسی غرب تغذیه می‌شوند که علیه دین اسلام، خصوصاً شیعه فعالیت کنند و چهره‌ای خشن و مخدوش را از شیعه و دین به دنیا معرفی کنند، در حالی‌که شیعه واقعی با توجه به میراثی که پیامبر خاتم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) تحت عنوان (ثقلین) برای هدایت مسلمانان باقی گذاشته‌اند و به واسطه بهره‌مندی از این دو نعمت گرانبها، شیعه واقعی همیشه جلوه‌گر خوبی‌ها، اخلاق حسنه، وحدت و برادری و احترام به سایر اندیشه‌ها بوده است، و شیعه واقعی از این‌گونه تهمت‌ها و افعالی که برخی از این فرقه‌ها به شیعه نسبت می‌دهند مبراء است.
دشمنان برای ضربه زدن به شیعه، سرمایه‌گذاری سنگینی انجام داده‌اند، آنان از نظر پول و تجهیزات و مسائل دیگر از این فرقه‌های ضاله حمایت می‌کنند، از همین‌رو می‌بینیم وقتی چند نفر از مریدان این فرقه‌ها به سفارت ایران در لندن تعرض می‌کنند، پلیس انگلیس نه تنها مقابله نمی‌کند، بلکه از این افراد و فعالیت‌های آن‌‎ها حمایت می‌کند، در کشور انگلیسی که فعالیت‌های دینی محدودیت دارد، می‌بینیم کلیسایی را تحت عنوان یک حسینیه یا مسجد در اختیار این افراد برای فعالیت‌های رسانه‌ای و تأسیس شبکه‌های ماهواره‌ای که هزینه‌هایی بسیار گزاف دارد، قرار می‌دهند و هزینه‌های هنگفتی را برای برنامه‌های این رسانه‌ها اختصاص می‌دهند.

شیعه واقعی در کلام اهل بیت (علیهم‌السلام):
شیعه را باید در عمل و رفتار شناخت و الا هر کسی می‌تواند ادعا کند من شیعه هستم و در زمان اهل بیت عصمت و طهارت نیز شیعه‌گری وجود داشت، ولی امام معصوم اوصاف شیعه واقعی را این‌گونه بیان می‌کند.
در روایات اهل بیت (علیهم‌السلام) نشانه‌هایی برای شیعیان شمرده شده است که مواردی را در این مختصر ذکر می‌کنیم:
شیعه گری در عصر امام صادق (علیه‌السلام):
آن حضرت می فرماید اگر می‌خواهید از من پیروی کنید و مرا مقتدای سبک زندگی خویش قرار دهید، شاید ناتوان باشید و نتوانید این‌گونه عمل کنید، «و لکن اعینونی بورع و اجتهاد و عفه و سداد» اما با پرهیزکاری و تلاش فراوان و پاکدامنی و راستی مرا یاری دهید.
در عصر امام صادق (علیه‌السلام)، بسیاری خود را به اهل بیت (علیهم‌السلام) منتسب می‌کردند؛ زیرا عصر گریز از امویان بود و چهره زشت و کریه و ضد اسلامی آنان بر مردم آشکار شده بود و مردم می‌خواستند تا به سوی فرمان خداوند و عمل بدان بازگردند و درِ خانه اهل بیت (علیهم‌السلام) را بزنند.
شیعه‌گری و اهل بیت دوستی، به عنوان گفتمان غالب بر جامعه، درآمده بود و هر کسی می‌کوشید تا خود را به اهل بیت (علیهم‌السلام) نسبت دهد و از علاقه و محبت مردم استفاده کند؛ چنان‌که بنی‌عباس از این عشق و علاقه مردمی برای مقاصد سیاسی استفاده کرده و مردم را به سوی خویش می‌خواندند. در این زمان است که  امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: بر تو باد پرهیز از افراد پست! همانا، شیعه علی (علیه‌السلام)، کسی است که شکم را از حرام پر نسازد و راه عفت و پاکدامنی در پیش گیرد و سخت‌کوش باشد، برای خدا کار کند و به پاداش او، امیدوار باشد و از عذاب او، بهراسد. زمانی که آن‌ها، را [این چنین] دیدی، [بدان که] شیعه من، هستند.[1]
امام در جایی دیگر می‌فرماید که شیعیان ما را بیازمایید تا معلوم شود که واقعاً شیعه هستند یا مدعی شیعه‌گری هستند: شیعیان ما را، در سه جا امتحان کنید: در اوقات نماز، ببینید چگونه اوقات نماز را حفظ می‌کنند، در بیان اسرارشان، ببینید چگونه از دشمنان ما، آن‌ها را حفظ می‌کنند (دشمنان ما به وجود آن‌ها افتخار و از آن‌ها حمایت می‌کنند) و در مورد ثروت‌هایشان ببینید چگونه نسبت به برادران خود، تعادل را حفظ می‌کنند و به کمک و یاری آن‌ها می‌رسند. شیعیان ما کسانی هستند که از آثار ما پیروی می‌کنند، دستورات ما را به کار می‌بندند، و از آن‌چه نهی کرده‌ایم اجتناب می‌کنند، و اما کسانی‌که در بسیاری از آن‌چه خداوند بر آن‌ها واجب کرده، با ما مخالفت می‌کنند، از شیعیان ما نیستند.[2]
نتیجه: امروزه کسانی‌که دم از تشیع و شیعه بودن می‌زنند، اما به واسطه افعال و کردارشان چهره‌ای زشت و کریه را از شیعه و اسلام نشان می‌دهند و باعث پیشبرد اهداف دشمنان دین می‌شوند و این‌که نه تنها از مظلوم و برادران دینی خود حمایت نمی‌کنند، بلکه حتی کسانی را که برای کمک به  برادران دینی و مسلمانان قدم برمی‌دارند، مورد بهتان و تهمت‌های ناروا قرار می‌دهند، بر اساس سخنان اهل بیت، این‌گونه افراد تنها شیعه نیستند، بلکه از دشمنان شیعه به‌شمار می‌آیند، چون برخلاف رهنمودهای اهل بیت عصمت و طهارت عمل می‌کنند و با افعالشان دشمنان شیعه را دلشاد و مسرور می‌کنند.

پی‌نوشت:

[1]. کافی، کلینی، ج۲، ص۳۳۲، ح۹.
[2]. بحارالانوار، مجلسی، ج۸۳، ص۲۲، ح۴۰.