وطن فروشی
آنچه در وقایع اخیر کشور نمایان شد، چهره واقعی برخی از سلبریتی ها است که از طرفی ادعای وطن پرستی و حمایت از مردم دارند و از طرفی نیز هر روز به دنبال این هستند که از طریق ارتباطشان، تحریم های جدیدی را علیه مردم ایران وضع کنند؛ حتی به بیماران خاص هم رحم نکردند و داروهای برخی از بیماریهای خاص از قبیل بیماری پروانه‌ای که در انحصار برخی از کشورهای اروپایی بود نیز تحریم شد.
اگر سلبریتی های کشورمان درک درستی از وقایع سیاسی و اهداف شوم غرب داشتند، فریب فضای مجازی را نمی خوردند و با استوری های مختلف، جوانان و نوجوانان این کشور را تشویق به آمدن به کف خیابانها و تخریب اموال عمومی نمی‌کردند. این خلأ امنیتی به وجود نمی‌آمد که دشمن بتواند از این خلأ برای حمله به شاهچراغ استفاده کند.
کوروش در جوانی، نامه‌ای جعل کرد و مدعی شد که آستیاگ (شاه ماد)، مرا به عنوان رئیس قبایل پارسی منصوب کرده است. این نامه جعلی و این سخن دروغ، سبب شد که او بتواند قبایل پارسی را به اطاعت و انقیاد خود درآورد. سپس دست به یک بی‌اخلاقی آشکار زد و با نبونئید پادشاه بابل (که از نژاد سامی و همتبار عرب‌ها بود) هم پیمان شد و اینگونه حکومت ایرانی ماد را سرنگون و خود به حکومت رسید.
مفهوم وطن‌دوستی نزد پیشوایان بهائی، واژه‌ای ناآشنا بوده است. تا جایی که آنان همواره پیروان خود را به سوی بی‌وطنی سوق داده‌اند. بهائیان نیز به تبع پیشوایان خود چنین سیره‌ای را پیموده‌اند. اما نکته‌ی قابل تأمل آنست که بهائیان پس از سال 1362 که تمامی فعالیت‌هایشان در ایران ممنوع اعلام شد، برای فریب افکار عمومی، خود را خادمین وطن نامیدند!