تاگور هرچند ظاهراً آزادی‌خواه و استقلال‌طلب بود اما در حقیقت، در خدمت منافع انگلستان بود. علامه اقبال لاهوری درباره تاگور می‌نویسد: «تاگور در حق مسلمانان بی‌انصافی کرد... تنها هدف وی حفظ حضور سرنیزه‌های بریتانیا در جهت حمایت از خود بود.»

هخامنشیان از حیث علمی و تکنولوژی تقریباً صفر بودند. تخت جمشید، هنر پنجه‌ی معماران یونانی، بابِلی و آشوری و عیلامی است که در جنگ‌ها به بردگی گرفته می‌شدند. اما در جای خود چندان هم خارق العاده نیست. از سویی دیگر، تلاش باستانگرایانِ سازمان میراث فرهنگی برای مخفی کردن تصاویر آب گرفتگیِ تخت جمشید هم جالب است.

این مُهر، کورش اول را نشان می‌دهد که با نیزه، شکم یکی از مخالفین خود را سوراخ کرده و با اسب بر پیکر نیمه جان یکی دیگر از مخالفین خود می‌تازد. بله حقیقت این است که هخامنشیان برای تشکیل حکومت و حفظ قدرت، خون‌های بسیار ریختند و این مسئله آن قدر برایشان مهم بود که تصویر خونریزی‌های خود را بر مُهرهای شخصی خود حکاکی می‌کردند.

هخامنشیان از کاتبان عیلامی کار می‌کشیدند و این کاتبان به دلیل تنفری که از کورش داشتند، نام کورُش را عمداً به صورت کورَش می‌نوشتند. یعنی به گونه‌ای می‌نوشتند که معنی «ویرانگر» و «کسی که به آتش می‌کشد و نابود می‌کند» بدهد. جالب اینکه چون کورش سواد نداشت، متوجه این حرکت کاتبان نمی‌شد! عیلامیان نیز از این فرصت استفاده کرده و این پیام روشن را به آیندگان رساندند.

علی ایّ حال، خط میخی پارسی چه جای افتخار دارد؟ وقتی که مخترعین آن آرامی و عیلامی (هم‌تباران عرب‌ها) بودند! عمده ایرانیان هم به این خط روی خوش نشان ندادند و این خط هیچ گاه بین مردم ایران رایج نشد.

دکتر تورج دریایی (استاد دانشگاه و مدیر مرکز مطالعات ایرانی دانشگاه کالیفرنیا) از اساتید نامدار تاریخ ایران، می‌نویسد که طبق اسناد تاریخیِ زرتشتی، استعمال ماده مخدرِ بنگ (حشیش) در دین زرتشتی کردار نیک شمرده می‌شد.