باور به تناسخ یکی از اعتقادات شبه‌عرفان‌های شرقی مانند یوگاست. علی‌رغم تعارض با پندارهای ما در مورد معاد، مشاهده می‌کنیم این پندار در جامعه ما رو به افزایش است. هدفی که جامعه‌ی لیبرال‌سرمایه‌داری با ترویج آن به دنبالش این است که بتواند به‌راحتی به اهداف خود دست یابد.

معمولاً کسانی که با یوگا آشنا می‌‏شوند، در مراحل اولیه آن را به صورت حرکات جسمی می‌‏شناسند و ممکن است برای لاغری یا زیبایی اندام و حتی رسیدن به آرامش از آن استفاده کنند، اما به تدریج آن را به عنوان یک ورزش ذهنی و سپس به عنوان یک راه معنوی به کار می‌‏گیرند و به مسیری وارد می‌‏شوند که از ابتدا تصوری از آن نداشته‌اند و بهتر است بگوییم آن را آگاهانه انتخاب نکرده‌‏اند.

چندی پیش در برنامه‌ی سیمای خانواده مشاور زنان رئیس سازمان میراث فرهنگی طی سخنان عجیبی گفت: «دانشمندان خارجی برای کسب انرژی و آرامش می‌گویند «یوگا»، «هیپنوتیزم» و «مدیتیشن»، ما پکیج کامل آن را در قالب «نماز» داریم.» این درحالی است که مقام نماز، مقام الهی است و قیاس آن با یوگا و غیره کاری ناپسند است...

حرکات یوگا همراه با دستوراتی برای تمرکز و کنترل ذهن انجام می‌‏شود و هدف از انجام‏شان، فراوری از جسم و ذهن است. وضعیت‏‌های بدنی دروازه‏‌ی ورود نیرویی است که گفته می‌‏شود در بدن انسان نهفته (کندالینی) و بیداریش انسان را به آگاهی برتر می‌‏رساند. این آگاهی معمولاً به صورت نمادین در قالب خدایان شیطانی نشان داده می‌‏شود.

سرّ وجود مشکلات و بحران‏‌های زندگی این نیست که با خلسه‌‏های یوگایی آن‌ها را کمرنگ کنیم و به زندگی اضطراب‏‌زا باز گردیم، بلکه راز بزرگی که در بلاها و رنج‏‌های زندگی نهفته، بازگشت به خدا و تکیه‌کردن به او در همه شرایط است. این‌که قلب ما بفهمد هیچ نیرویی غیر از خدا گره گشای زندگی نیست.

متأسفانه در بین اقشار جامعه از جمله هنرمندان رفتن به کلاس یوگا و ترویج آن بین نزدیکان و دوست‌داران خود به مُد و فخر فروشی تبدیل شده است. این در حالی است که دیدگاه عموم افراد این است که یوگا نهایت یک ورزش است؛ و غافل از این‌که حقیقت یوگا چیز دیگریست و آن‌هم طریقت عرفانی شرقی است که با فرهنگ و مذهب ما هم‌خوانی ندارد.