مبلّغ بهائی در توجیه خیانت پیشوایان بهائی، با سوق دادن پیروانشان به سوی بی‌وطنی، گفت مقصود آن‌ها را نهی از دوست داشتنی است که باعث ضرر به غیر شود. اما به راستی چه كسی نام ظلم و چپاول ديگران را تعصب به وطن خويش می‌گذارد که بتوان این توجیه بهائیان را پذیرفت؟! از طرفی چگونه می‌توان خیانت پیشوایان بهائی به وطنشان را نادیده گرفت؟!