خود شیفتگی یکی از آفت‌هایی بزرگی است که در صورت گرفتار شدن انسان به آن، او را از اتکا و وابستگی به خدا باز داشته و تَوَهُم خودمحوری را در او افزایش خواهد داد. خود شیفتگی و احساس عدم نیاز به خدا در امورات فردی و اجتماعی، انسان را از عرفان و خداخواهی ، به نقطه مقابل عرفان که خودخواهی است، می‌رساند.