صوفیان متاخر زبان تصوف را زبانی رمزی و اسرارگونه معرفی کرده‌اند و بر این عقیده‌‌اند که زبان تصوف نباید بصورت آشکار باشد، در صورتی که زهادی که بنیانگذاران اصلی تصوف بودند، زبانی ساده و قابل فهم داشند و از تعبیرات و اصطلاحات خاصی استفاده نمی‌کردند.