پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حمله به خانه امیرالمومنین و فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیهما) اندکی پس از وفات پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) از حوادث دردناکی است که در صدر اسلام به وقوع پیوست. این مسئله در منابع تاریخی و روایی شیعه و اهل سنت به طور کامل ثبت و ضبط شده است.

با این حال در منابع اهل سنت، برخی یا به خاطر تعصب و یا جهالت، به انکار این واقعه پرداخته‌اند. برای روشن شدن مظلومیت صدیقه طاهره (سلام‌الله‌علیها) به ذکر برخی از منابع روایی اهل سنت که متعرض این مطلب شده‌اند می‌پردازیم:

در کتاب های عقد الفرید و تاریخ ابوالفداء و اعلام النساء اینگونه آمده است: «ابوبکر گروهی را به سرکردگی عمر بن خطاب به سوی خانه علی (علیه‌السلام) گسیل داشت و به سرکرده آنان گفت: اگر در برابر فرمانت سر فرود نیاوردند با آنان پیکار کن. عمر با شعله‌ای از آتش حرکت کرد تا خانه وحی و رسالت را به آتش بکشد، در این گیر و دار بود که دخت فرزانه پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) با او روبرو شد و فرمود: هان! ای پسر خطّاب! آیا آمده‌ای تا خانه ما را به آتش بکشی؟ عمر پاسخ داد: آری! مگر اینکه همان را که امّت گردن نهاده‌اند بپذیرید و با خلیفه انتخابی ما دست بیعت دهید.»(۱)

ابن شیبه از اساتيد محمد بن اسماعيل بخاری در كتاب المصنف می‌نویسد: «هنگامى كه مردم با ابوبكر بيعت كردند، على (علیه‌السلام) و زبير در خانه فاطمه (سلام‌الله‌علیها) به گفتگو و مشاوره مى‌پرداختند، و اين مطلب به عمر بن خطاب رسيد. او به خانه فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) آمد و گفت: اى دختر رسول خدا! محبوب‌ترين فرد براى ما پدر تو بود و بعد از پدرت، خود تو! ولى سوگند به خدا اين محبت، مانع از آن نيست كه اگر اين افراد در خانه تو جمع شوند، من دستور دهم خانه را با آن‌ها بسوزانند.

اين جمله را گفت و بيرون رفت، وقتى على (عليه‌السلام) و زبير به خانه بازگشتند، فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) به على (عليه‌السلام) و زبير گفت: عمر نزد من آمد و سوگند ياد كرد كه اگر اجتماع شما تكرار شود، خانه را با شما بسوزاند، به خدا سوگند! آنچه را كه قسم خورده است، انجام مى‌دهد.»(۲)

این روایات تنها تعدادی از اسناد اهل سنت در مورد حمله به خانه وحی است و نشان می‌دهد که حمله به خانه پاره تن رسول خدا (سلام الله علیهما) و به آتش كشيدن آن، درحالی كه فاطمه زهرا(سلام‌الله‌عليها) به همراه فرزندانش داخل خانه بودند، افسانه نبوده و بزرگان اهل سنت به این اتفاق تلخ، اعتراف کرده اند.

پی‌نوشت:
۱. عماد الدین اسماعیل ابی الفداء، تاریخ ابی الفداء، بیروت، لبنان، دارالمعرفه، ج۱، ص۵۶.
ابن عبد ربّه، العقد الفرید، ج۴، ص۲۵۹، قاهره ـ مصر، مکتبة النهضة المصریه، الطبعة الثانیه.
۲. ابن ابی شیبه، المصنف، ج۷، ص۴۳۲. «... إن أمرتهم أن يحرق عليهم البيت، قال: فلما خرج عمر جاؤوها فقالت: تعلمون أن عمر قد جاءني وقد حلف بالله لئن عدتم ليحرقن عليكم البيت وأيم الله ليمضين لما حلف عليه ...»