از آسیب‌های جدی معنویت های نوظهور، دور کردن افراد از آموزه‌های دینی و قرآنی است. به عنوان نمونه غالب افراد مراجعه کننده به فرقه کیهانی، بعد از مدتی نمازخواندن، به بهانه رسیدن به کیفیت واقعی نماز، آن را ترک کرد و عملاً واجب الهی را کنار می گذارند.
طاهری در آثارش برای تفاوت قائل شدن ميان اقامه نمودن نماز و خواندن آن می گويد:«الصلوة را اتصالی يافتم بين خود و او كه می خواهم مقيم آن باشم و با آن ساكن سر كوی او شوم؛ می خواهم مقيم اتصالش باشم تا حضورش را در يابم. الصلوة اتصال با اوست و اتصال برقرار كردنی است، نه خواندنی و اتصال مقيم می خواهد؛ پس با خواندن آغاز كردم تا به مقيم شدن برسم.»[1]

در پاسخ بايد گفت كه خداوند متعال در قرآن كريم اشاره به اهميت زنده نگه داشتن و احيا نمودن نماز دارد. مقصود قرآن در آیه «أَقِيمُوا الصَّلاةَ[بقره/43]نماز را بپا داريد.»  يعنى نه این که فقط خودتان نمازخوان باشيد، بلكه چنان كنيد كه آئين نماز در جامعه انسانى بر پا شود، و مردم با عشق و علاقه به سوى آن بيايند؛ و آن مستلزم مداومت بر نماز و تاثير عملی آن در احوالات انسان است؛ و از منظر اسلام یکی از خصوصیات مهم نماز، انسان ساز بودن آن است.

پی‌نوشت:

[1]. چند مقاله/تاملی درباره الصلوة ص ۲۱