بسم الله الرحمن الرحيم

بدعت كه به معناي داخل دانستن امري در دين است؛كه در دين داخل نيست و بالعكس در ميان صوفيان گنابادي امري شايع است. به عبارت ديگر بزرگان اين فرقه ضاله اموري را به دين اسلام نسبت مي دهند كه اين امور داراي سند محكم و معتبري در قرآن و روايات ۱۴ معصوم عليهم اسلام نيست. سخن در باب بدعت گزاري فرقه گنابادي در كتب علماء و فقهاي بزرگ شيعه فراوان است؛ ولي آنچه در اينجا به آن مي پردازم ارائه يك تقسيم از انواع بدعت هاي اين فرقه مي باشد.فرقه مضله گنابادي به صورت كلي مروج سه دسته بدعت هستند:

۱- بدعت هاي فقهي و احكامي:

اولين دسته از بدعت هاي اين فرقه، بدعت هاي فقهيمي باشد. به عبارت ديگر با اينكه اين فرقه به صورت دائمي ادعا مي كنند مقلد مراجع هستند ولي در رفتارهاي آنها موارد مختلفي از مخالفت با فقهاء ديده مي شود. به عنوان مثال فرقه گنابادي برخلاف نظر همه مراجع عشريه را مكفي از خمس مي دانند. پس اولين دسته از بدعت هاي تصوف، بدعت هاي فقهي است.

۲- بدعت هاي اعتقادي

دومين دسته از بدعت هاي فرقه گنابادي، بدعت هاي اعتقادي است. اين فرقه گمراه به مسائلي معتقد است كه بر خلاف اعتقادات شيعه هيچ گونه روايت و آيه اي دال بر اثبات آن اعتقاد موجود نمي باشد. از جمله اين اعتفادات مضله، اعتقاد به جعل منصبي به نام قطب است. بر اساس روايات، شيعه در دوران غيبت موظف به تبعيت از فقهاء است و منصب و مرجعي به نام قطب و مرشد در طول مرجعيت قابل اثبات نيست و براي آن سندي وجود ندارد.

۳- بدعت هاي اخلاقي

سومين دسته از بدعت هاي فرقه گنابادي،بدعت هاي اخلاقي است. اين فرقه براي رشد و تزكيه اخلاقي دستوراتي صادر مي كند كه مصداق بارز بدعت و ايجاد تغيير در دين است. به عنوان مثال به فقير و سالك در اين فرقه دستور داده مي شود كه در نماز صورت قطب را تصور نمايد و يا اينكه به بزرگان اين فرقه سجده شود.

......

بعد از تحریر:

اميرامومنين عليه السلام مردم را به دو دسته تقسیم میکنند و می فرمایند:

«إنّما الناس رجلان: متّبع شرعة ومبتدع بدعة» - نهج البلاغه، خطبه 176

«افراد دو گونه‏اند: يا پيرو شريعتند، يا بدعت‏گذار در دين.»

پی نوشت:

منبع مقاله: وبلاگ حکایت دروایش بروجردی